Doña Noz

Estas son as vivencias que Doña Noz lle contaba a súa veciña; unha comunidade formada polos inquilinos da típica cesta do Nadal, esa cesta que hai en todos os fogares, e que a pesar de ter vivido as campanadas e de xuntar as enchentas do ano vello co novo, aínda se aguanta media chea de dulzainas, cos séus catro polvoróns, seis mazapáns, media tableta de turrón, unhas almendrillas e outros tantos piñóns, xunto duns figos pasos mesturados cuns poucos bombóns. Ahí entre outros moitos doces é onde residía o temor de Doña Noz.
Concédolle a palabra

De ben pensado fun ben ilusa, andei alardeando a vento e canto creendo que desta zafara, pero cada vez sinto ese dichoso chasquido máis preto de min. Si fose doutro lado, pois aínda que tal, pero sendo bonita como son, que ben valía como peza de museo, aínda non podo creer que nunha destas sexa eu; (coas miñas claras e sabrosas carnes ben arrugadiñas) a estrela do banquete.
Pero vendo tal lambón de cava tras cava con boliñas de Lindor que entre trago e trago, Nevadito ó carajo, ben de seguro que esta é a nosa perdición compañeira…