-

Según a RAE, "ELEGANTE" é estar dotado de gracia, nobleza e sencillez, para Giorgio Armani é simplicidade e naturalidade, para Coco Chanel, a máxima espresión da elegancia, culmínase cando o que hai dentro é máis fermoso que o de fora (¡interesante reflexión!) Por outra banda, a elegancia é esquecer o que un leva, eso di o tan laureado deseñador Yves Saint Laurent, non serei eu quen lle diga que non! Tamén se escoita que a elegancia, é a gracia e delicadeza coa que se move unha muller. Deixémolo aí!


O que teño claro é que a elegancia e a clase, son dúas cualidades que van unidas da man, unha tira pola outra, son totalmente innatas, aínda que moita xente pensé o contrario, a elegancia témola dentro, pero para mostrala, antes hai que espremela, por dicilo dalgún xeito, hai que aprender a traballala.
Curiosamente, a elegancia é algo que todos perseguimos, oes! Que será o que ten, para que todos queiramos ser elegantes. Logo de tantos anos dándolle duro, e sen resultados evidentes, pregúntome se a elegancia será só para uns poucos elexidos, e o resto non teñamos opción de poder aspirar a ela.
Que pasa, só nos queda lamber a lata, mirando o ben que o fan?
Xa non sei…
O que sí sei, é que somos o que somos, e non o que nos gustaría ser, o que nos consola, é que a elegancia non ten nada que ver coa excelencia, esta é outra cousa moi distinta, ollo! Esta chega coa morte. Eso sí, temos que procurar movernos dentro dese triángulo máxico: clase, elegancia, estilo, facendo ver o que non somos (dios que mal sona esto) ata que chegue o día soñado, ese día será a repera. Por se acaso, eu seguirei insistindo, porque se a elegancia está dentro, a condenada ten que sair. Non din por aí, que todo que entra sae? Pois… Eso!
A todo esto, a miña intención non era falar da elegancia, pero xa que estou aquí, aproveito para decirvos que acabo de publicar o meu último traballo de lutería, onde se reflexa claramente, simplicidade con clase e distinción, imposta pola categoría do creador.
Tamén quero advertir, que o vídeo dura 15 minutos, polo que coido que non vale moito a pena perder un cuarto de hora do voso valioso tempo. Que va…! É mellor que pasedes, segurísimo que tendes cousas moito más importantes que facer
Pero por se as moscas, aquí deixo o enlace, por se algún interesado ou interesada, se lle ocurre perder un cuarto de hora en YouTube.
Que teñades un fin de semana supremo, que xa non é pouco!




Comentarios

Publicar un comentario

Entradas populares

Donald Trump en Baroña

-
Imaxe
O título deste post ben podía ser “Amansa Bestias” nel vou contar algo inédito sobre o Sr. Donald Trump, vou falar da    estancia que pasou en Baroña sen que a prensa rosa nin os xornais se enteraran. Donald Trump na entrada do recinto fortificado do Castro de Baroña O reloxo da cafetería marcaba as 9:45 cando o presidente a bordo do Air force one, e baixo un maior secretismo tomaba terra no aeroporto de Rosalía de Castro (ata ese momento descoñecíase se viña en plan de negocios ou lecer). Escoltado polas autoridades competentes e sen moito paripé, axiña chegou ao punto de destino, Baroña. Víase ansioso por facer negocios nesta parte da ría, beber Albariño e comer ben, de feito o primeiro que fixo nada máis chegar, foi recorrer os mellores locais de hostalería da parroquia e relacionarse coa xente do lugar cunha especie de castellano averiado, que quen lle dera a moitos! Dende O Pino ata Ínsua pasando polo Castro e Arnela, rematando cunha brisca na
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 1)

-
Imaxe
Debido a que o último proxecto " Aprendiz de lutier ", resultou ser unha paixón rotunda, decidín non abandoar ese estado de atracción e entusiasmo, seguindo coa lutería de andar por casa e dar comezo a outra obra de calibre análogo. Vou construir unha Mandolina napolitana, se che interesa o tema, aquí me tes. Publicarei nesta sección do blog a evolución da obra, tamén o farei na páxina  MANFER Style  de Facebook Que o disfrutes! Para curvar a madeira previamente húmida, utilizo este artiluxio caseiro de alto standing, consiste nun soplete que proxecta lume nun tubo metálico co fin de quentalo A madeira do varetaxe, aros e mástil optei porque forse de arce, unha madeira pouco usual na comarca do Barbanza, pero Madeiras Caype de Frións, sorpréndeme coas mellores pezas.  As veces a riqueza está ao lado da casa, e nós buscando polo mundo adiante sen sabelo! Encolando o aro guía no mástil, tendo en conta deixar libr
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 3)

-
Imaxe
Efectúo os traballos de lutería, sempre vista aos viandantes, nun garaxe dunha rúa moi transitada de Aguiño, non só pola xente que vai ou ven da praia, se non tamén pola que anda a pasear, circunstancia que nestes momentos (agosto, mes de vacacións por excelencia) me recorda aos primeiros días de rebaixas dos centros comerciais.  Aínda que na casa dun, cada un fai o que quer, unha actividade realizada vista ao público, fai que sexa distinta a calquer outra, procuro en todo momento gardar a compostura, sendo o máis sociable posible, intento ser respetuoso, amable e sen perdela paciencia, xa que son moitos os que pasan sen decir nada, pero tamén son moitos os que se deteñen a falar e a observar o que teño entre mans, cada un di o que lle parece, uns falan moito sen decir nada, outros con poucas palabras dinno todo e tamén hai quen di disparates como se nada, sen ir máis lonxe, hoxe acurriron tres detalles curiosos que vos quero contar: Un dos viandantes non se cortou en preguntar s
Ler máis

Os cans da miña aldea

-
Imaxe
Neste post vou falar dos cans que había na aldea que me criei. Tristemente, nesa entrañable aldea, só quedan vellos, casas baleiras e corredoiras cheas de silvas e fieitos. Unha aldea que se está esmiuzando como moitas outras espalladas por Galicia adiante. A consecuencia de tal esfarelo, non só fixo que minguaran os veciños, tamén a comunidade canina foi a menos como a auga no verán, situación que me fai lembrar de neno, daquela cando vivía   nunha das aldeas con máis cans en toda a contorna. Tal era a febre perruna, que exceptuando catro veciños (dos trinta e dous que éramos) o que non tiña un can, tiña tres ou catro. Había cans por tódolos lados e de tódolos tipos, dende os máis arteiros para a caza, ata o xenuíno can de palleiro, pasando por cruces perralleiros que eran como quen non os tiña, sen esquecer o can de “rasaloba” que tiña algún que outro veciño doente. Non sei ata que   punto é certo eso de que os cans son como os donos... Dende o Cotarelo ata a Mourella, pas
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 2)

-
Imaxe
A mandolina é un instrumento italiano do século XVII, composto de oito cordas, divididas en catro ordes afinadas de grave a agudo: Sol, Re, La, Mi.  A finais do século XVIII  comezan a utilizalo compositores como:  Vivaldi, Mozart, Giovanni, Paganini e Beethoven entre moitos outros, posicionandoo como instrumento favorito nos salons máis refinados de época. A nivel informativo, queda dicir que no museo Stradivariano de Cremona, consérvanse os planos de construcción, con anotacións do propio Antonio Stradivari. IR Á SEGUINTE FASE IR Á FASE ANTERIOR IR A MANFER Style IR AO INICIO
Ler máis