O murmurio de Agramonte - terceira parte
Antes de nada, dicir que deixo aquí os enlaces tanto á primeira como á segunda parte de “O murmurio de Agramonte” pensando nos que non tivéchedes oportunidade de lelos, ou simplemente para os que necesitedes un refresco.
O murmurio de Agramonte
E por fin, chegou o día máis agardado, o día da expedición.
 |
| Imaxe cedida por Silvia Rubio |
Xan, quedara de verse ó amencer con Andrés e Abeliño no alboio do perito, onde o carro cargado cos víveres pasara a noite. Xan, a pesar de estar acostumado a levantarse coa chegada do panadeiro (á media mañá), aquel día foi o primeiro en aparecer. Para el, a viaxe a Lousame era como ir ás Américas, a incertidume era tal, que entre volta e reviravolta non pegara ollo, e para eso que cando foi para a cama, aínda ben o Sol non encubrira no monte do Seán, eso sí, matinando na roupa que vestiría, se un traxe de algodón con ribetes dourados, un acampanado de terlenka (que estreara na voda de seu irmá) ou algo máis casual para a ocasión. Non sei a que hora quedaría a durmir, pero aínda non eran as seis da mañá cando todo decidido, abaneando as cadeas ao son do ruido da ametralladora, entrou no alboio cun traxe novo de paquete. Un traxe vermello de puños negros, estilo uniforme británico da época. Tamén levaba o axóuxere “vil venis 18” coas puntas forradas de lino, que tanto lle gustaba, parecía mesmamente un latín lover deses que cantan nas orquestras. Só lle faltaba que houbese gaiteiros e foguetes como se fose o día da Virxe da Concepción (o día grande da aldea). Alí non había ninguén! Aquel golpe sorpresivo de atoparse só, faltoulle ben pouco para facelo cambiar de idea e botar todo a baixo, nin expedición nin hostias! Non lle faltou nada para subir ao sobrado, arriar o porte elegante e soberbio que levaba e meterse na cama.
Por moitas voltas que lle daba a cabeza, non entendía que puidera pasar, para que todos quedaran durmidos... Non facía frío, o vento non cortaba nin tan pouco chovía. Xa eran as seis e dez e alí seguía sen aparecer ninguén, nin os compañeiros da viaxe, nin seu pai, que fora o que organizara todo.
—Vaia plantón me deron estes carallos... —Pensou el.
Alá, tarde e arrastro, chegaron Abeliño e Andrés, con cadansúa botella de pacharán bebendo a morro, un medio cantaba mentras o outro acompañaba tarareando o son dunha guitarra.
Xan, a pesar de estar medio sorprendido pola inexperada actitude dos compañeiros, no fondo, respirou ao velos. O que non sabía, era que en realidade Abeliño era o típico tipo arrogante e de marcada personalidade vanguardista que hai en tódalas parroquias, por diante unha cara e por detrás outra, deses que para ser o centro de atención, inventan o que sexa, falso, excéntrico e irresponsable dos seus actos. Sorprende que pasara a criba do perito... Nada que ver con Andrés, que era un tipo dócil e formal de peteiro pechado, cunhas manías un tanto particulares, como que antes de empezar a falar, tiña a costume de negar coa cabeza ao mesmo tempo que imitaba o resoplido dun cabalo “brrrrrr” tamén sempre levaba no bolsillo dereito unha saqueta de liño atada con dobre lazada de organza, con dous pares de chícharos curados e outros tantos dentes de allo. Seica lle da sorte!
Non deixa de ser curioso, que para coñecer realmente aos veciños de toda a vida, haxa que agardar á hora da verdade...
Entre unha cousa e outra, de súpeto abreu o día, xuntouse na eira, máis de media aldea para despedilos. Parecería un enterro se chorase alguén! Así como ían chegando, sentábanse ao longo do muro que da cara á horta do pazo Cortés, un sitio privilexiado para escoitar o carro cantar pola corredoira do Loureiro, antes de perdelo de vista ao encubrir na volta da Xesteira.
Abrindo paso entre unha marabunta de aplausos, bicos e abrazos, inician a marcha. Abeliño nin corto nin perezoso, aínda non chegara a Tarrío (a aldea veciña que está cruzando o río) cando lle saca a rolla á primeira botella de caña, bebeu a trago limpo, de aí que o alarde desmesurado de coñecementos, tardase ben pouco en saír, guía turístico contrastado, viaxeiro incansable e especialista diplomado en tuppersex. Xan e Andrés fliparon con tal escoitar!
Ao pasar Abuín, deron cun tipo raro no Magrío, parecía un falsificador de documentos, estaba ao alto abraiado, coa boca aberta mirando para o bico da Enxa como un gato mareado. De repente baixou a vista sen mover a cabeza, e preguntoulles se podía ir con eles. A pesar da diversidade de opinións, Abeliño con voz ronca de medio enfadado, ordeou que subirá ao carro.
—Eramos poucos e pariu a vella —Rosmou Abeliño
—Dígovos que este tipo vai ser un estorbo! —Contestou Andrés
—De cada casa o mellor! —Dixo Xan en voz alta.
O tipo chamábase Ramón, en realidade era un simple vendedor ambulante, entendido destacado en fenómenos paranormais e cartografía, moi falador. Empezoulles contando (con voz melosa estilo colombiano) de onde viña, e cales eran os seus plans, pero logo duns tósperos de caña, xa fardaba de especialista culinario, ensaladillas con chourizo e as tartas de queixo con tomate confitado, disque eran as súas receitas preferidas. Traía un extraño animal de compañía atado cun collar de coiro trenzado, polo tamaño ben podía ser un can, se non fose polos ollos máis polo raiado cebrado, a caraterística máis salientable que tiña o animal, era a pinta de roelo todo, con aquelas dúas filas de dentes que contaba, tal foi así, que nada máis subir ao carro, xa se papou unha das galiñas. A Ramón caíanlles os ollos mirando para a restra de chourizos, pero según Abeliño, “xa o can comera polos dous”.
Cabe dicir, que Ramón na bandoleira levaba dous libros, un de receitas xunto a un amplio catálogo de criaturas sobrenaturais e seres mitolóxicos, pero non lles dixo nada, preferíu mantelo en segredo.
Cando chegaron ao empalme de Nebra, xa os síntomas de borracheira e excitación maníaca de Abeliño e Ramón, empezaban a ser evidentes, este último, sacou dun dos bolsillos da zamarra, unha baralla cuns garabatos e uns símbolos raros que non os entendía nin el. Unha especie de tarot gitano da época! Dispoñíase a botalas cartas, cando atolondradamente sen xeito nin dereito, Abeliño o interrumpiu, empezou a dar ordes como un tolo.
—Volos tres, tendes que facer un axuste de cabaleiros —Ordeaba Abeliño
Sumido nun momentáneo desconcerto,decidiu que antes de chegar a Noia (no chan do Obre) había que facer distintas probas, físicas, de habilidade mental e talento, entre elas unha loita, medindo a destreza cos fumeiros. O perdedor pasaría o día sen comer nin beber.
—Levámola clara con este! —Rosma Andrés con rostro serio e dentadura pechada.
Xan, Andrés e Ramón, quedaron tan aturdidos, que non daban crédito do que estaban escoitando, parecía que comeran bocatas de mermelada de pexego con polvo de momia caducado e lles sentaran mal. A partir dese momento (aínda sen ser a hora do vermú) Xan, totalmente alucinado, empezou a berber como un descosido o pouco pacharan que quedaba. Ao pouco tempo, bébedo por completo estaba un tanto eléctrico, polos movementos que facía, ben podía ser unha estrela de pop, de feito...
— Boomerang, boomerang, viva a numeración... —Cantaba Xan con todo donaire entre cancións de Perales a Maritrini ao cruzar Portosín, Abeliño acompañaba cun “Oleee” con burlona perplexidade, entre un algareo que nin os cans, Andrés escoitaba calado e Ramón durmia a mona.
Ao chegar ao alto das Pardiñas, casualmente estaba alí o que vende as sandías, non dudaron en facer un alto para sentarse en abrir máis de unha e discutir sobre quen cantara mellor ao pasar por Portosín. Tal foi a liorta, que se chegou a oir no Alto da Armada.
Levantaron a acampada antes de que os collera a noite e á velocidade dun foguete, puxéronse no chan do Obre, onde pasaron a velada cun fervor case relixioxo, para ao día seguinte afrontar as actividades que tiñan destinadas, entre as que figuraba a famosa loita de cabaleiros.
Pola mañanciña viviron un consirerable momento de tensión, espertaron co chan estrado de plumas, Abeliño botaba en falta a súa navalla sevillana de catorce estalos, a galiña, os tres queixos, os ovos, a botella de caña, o resto dos chourizos, a damajuana de catalán roxo, a garrafa de mel, Ramón e o “can” que unha de dúas, ou cagaban xuntos detrás da silveira ou os saquearan. Na cocha de palla onde durmira, Ramón deixou a baralla e o libro de criaturas sobrenaturais.
Ante tal percance, reanudaron a marcha con certo desacougo, sen axuste de cabaleiros nin probas de ningún tipo, alá foron sen falar nin toar ata chegar a Lousame. Alí preguntaron polo ferreiro especialista en fiolleiros, xa que o nome de Mortorius ninguén o recordaba. Dirixíronos a unha casa onde era moi raro todo. Ao lado dereito da porta, había cravada unha lápida de mármore branco xaspeado, xunto a dúas cruces partidas. Dentro sentíase falar a dúas mulleres con acento de dominar o que trataban. Unha porta franqueada no fondo do corredor, daba paso a unha horta chea de velas prendidas, merlos e ferranchos. Tamén se podía ver a un tipo erguido cos brazos abertos, diante do que algún día fora un pombal. A súa vestimenta estaba entre unha mezcla dun viaxeiro do futuro e Rappel con traxe de gala. Todos alegres e ilusionados, convencidos de que era o mesmísimo Mortorius Sabartán, deciden chamar por el.
—Mortorius, Mortorius —Articulan todos en voz alta.
Acto seguido, rindo a gargalladas e con certo aire de grandeza, pateando cara a eles como unha besta desbocada, apareceulles Gelucha (a dona da casa) . Dunha batida, pechoulles a porta nos fociños.
—Track, trackatak —Oeuse como metía o ferrollo.
Ante un semblante de certa intranquilidade, retumbou unha voz ronca no interior da vivenda.
—Quen é? —Preguntou alguén.
Comentarios
Publicar un comentario