O murmurio de Agramonte - cuarta parte

Prólogo 

Se chegaches aquí como quen non quer a cousa, e descoñeces de que vai esto de “O murmurio de Agramonte”, non te preocupes, sempre hai un primeiro día para todo, pero tranquilo, estás de sorte, porque tamén contemplei esa posibilidade. Por nada do mundo quero que coa lectura deste relato te sintas incómodo, nin atrapado como unha troita nun río seco, polo que che deixo o enlace para que te poñas as pilas e disfrutes de algo máis que a mesmísima realidade. 

Se eres novato e queres saber de que vai iste relato, pincha aquí.

Polo contrario, se eres un asiduo lector de Paparroda, só quero que disfrutes desta cuarta parte como ti ben sabes, nela narro o diálogo que que mantiveron a expedición baroñesa e Mortorius Sabartán na súa casa de Lousame. 

A disfrutalo!

Reliquia dun dos garfos de Mortorius

O murmurio de Agramonte (cuarta parte)

A expedición chegou a Lousame cunha latente preocupación, saber que pasara cos 72 wakizashis, porque iso de que o ferreiro non quixera cartos a cambio do seu traballo, nin tan pouco as dúas vacas preñadas, como acordaran no seu día, era algo que lles cheiraba a can. Cabe recordar que o día que chegaron á casa de Mortorius, nada máis golpear a aldaba, o que recibiron foi un portazo nos fociños, feito que alimentou por completo unha  incertidume plagada de dudas.

Como xa tiñan poucas…

Tras aquel portazo, quedaron os tres sen saber que dicir, tal foi o silencio, que Andrés pensou que estaba soñando cunha especie de medo irracional, ata que con moita rabia espertou, momento no que rematou a calma, como se dunha operación de castigo se tratara, Andrés á desesperada e en solitario, volve a bater a aldaba ao tempo que o volve a chamar.

—Mortorius, abre! 

Somos nós 

abre!

Abre! 

Somos os de Baroña.  —Insiste Andrés con voz retumbante.

O feito de que Andrés decidira volver a chamar, era algo que a Abeliño non lle chistaba nin o máis mínimo.

—Alto! —Ordeou Abeliño con moito ímpetu.

—Logo do atracón de quilómetros que papamos, non nos vamos poñer  a berrear como se fóramos de Boiro. Se non quer abrir, que non abra! Alá el! Que lle den! Vámonos! —Dixo Abeliño con voz de can doente.

De súpeto, este dase media volta, e con aires de grandeza, tira cara abaixo por un camino de terra medio empedrado, posiblemente buscando a única tasca que había na parroquia. Nin que lle arrecendera!  Xan e Andrés non dudan en seguirlle o paso. Parecían mesmamente os chalados do dengue.

De repente, unha voz ronca como se viñera do medio do fume, chama por eles.

—Eh! Non marchar oh! Vinde aquí. —Era o mesmísimo Mortorius Sabartán, reclamándoos.

Efectivamente! Era o mesmo tipo que nada máis chegar, viran na horta cos brazos abertos diante do pombal,  máis que nada, porque aquel pantalón acampanado, non se ve tódolos días, unha vestimenta inconfundible. Como ben dixen no seu día, unha mistura entre un viaxeiro do futuro e Rappel con traxe de gala. Inconfundible vamos! 

Mortorius, na soleira coa porta franqueada, pretendía que lle doraran a píldora, pero Abeliño (pillo como un allo) non tardou en darse conta da situación, e abreu o peteiro como un auténtico descosido.

—Oes! Que queres?  Para puta eu! —Berreou Abeliño con voz vivaracha e rasgada, como se fose a dun teniente coronel de artillería. 

Sintoo polos que non fóchedes a mili!

—Entrade. —Convida Mortorius.

Ese “Entrade” pódese dicir que foi algo así como un soplo de aire fresco, xa que en certo modo daba pé a aclarar non tódalas dudas existenciais, que non eran poucas, se non rematar con aquela pesada angustia. Resumindo, quedaron contentos como cucos con tal oir.

Unha vez dentro (no recibidor da casa) Mortorius, cun xesto pousado desvía a mirada cara o comedor, no que había dúas mesas con bancos, candelabros de forxa e cadros de militares nas paredes. Unha das mesas amosaba un libro de contabilidade xunto a unha coidada colección de armamento da época, que fora herdada de seu avó, a outra mesa vestida cun mantel granate de liñas brancas entrelazadas, lucía cubertos para cinco comensais, polo que deduciron que comerían alí. 

Co fin de solazarse e romper a tensión do encontronazo, Mortorius convidounos a xantar, pero non sen antes amósarlles o alboio, onde gardaba obras de grande valor artístico e tecnolóxico, e o taller de ferraría que tiña ao lado do pombal ao fondo da horta, así como tódalas dependencias da casa, comezando polo sobrado e rematando na planta baixa, salientando os azulexos da cociña, os que cada catro, conformaban estampas de ovellas.

Entre unhas cousas e outras xa empezara a virar o sol e pasaron ao comedor, pero coa mosca detrás da orella, porque dos 72 wakizashis non soltara nin chío. Sentáronse de tal maneira que as cabezas da mesa foron ocupadas por os anfitrións, Mortorius e a súa dona Gelucha, ao lado dereito desta, Xan, e ao esquerdo Andrés e Abeliño, que ao mesmo tempo cadraba á dereita de Mortorius.

Nada máis sentarse, aparece Dolores (a sirvienta) con dúas botellas de tintorro en cada man, as cales ben podían pasar por Barrantes se non fora pola lucida etiqueta de O Condado que amosaba cada unha delas, das que non foron quen de resistirse a quedar valeiras, tras baixar aquel  pernil asado con patacas fritas, pementos de Herbón e tres empanadas (unha delas de xulias). Do que había, alí comeron e beberon  canto quixeron. 

Unha sobremesa con licor café, foi por dicilo dalgunha maneira, a guinda que acentuou o fanatismo heroico de Abeliño, que con alarde e referencias viaxeiras, abertamente empezou a contarlles o sucedido ao longo do camiño, acaparando con mentiras a completa atención, non só de Martorius, Gelucha e a serventa, tamén a dos seus compañeiros, xa que contaba trapalladas inéditas que aínda nunca escoitaran.De súpeto xurdeu un silencio, no que Abeliño aproveitou para formular unha das preguntas, tan directa como o Castromil. 

— Mortorius! Cal é o motivo polo que non queres as dúas vacas preñadas? —Pregunta Abeliño.

Mortorius, moi lonxe de facerse o sueco, saltou cun guión cargado de evasivas a dios dar, deixando a Abeliño como unha telaraña reseca carente de xenio personalidade e reflexos. 

—Jajaja! Non me fagas rir Abeliño, mañán falamos! —Dixo Mortorius con certo aire de grandeza.

O ceo quería escurecer no medio dunha interesante tertulia, na que Dolores repoñía licor café e "biscachón" , mentras Gelucha ofrecía cama para pasar a noite.


A sobremesa segue.

Continuará...

Un saúdo a todos os lectores, experimentados e nóveles, pero sobre todo, a eses que preguntan pola próxima publicación de Paparroda.

Biscachón -biscoito de miga branda e con moitos poros, que se fai no forno con fariña, ovos e azucre. 


Pincha AQUÍ para ir ao seguinte capítulo


Pincha AQUÍ para ir á portada de Paparroda