O murmurio de Agramonte

Prólogo

Antes de nada, quero aclarar un par de puntos. 

O primeiro, que este post foi creado únicamente para lucrar a tódalas persoas amantes da literatura. 

O segundo, informarvos de que este é un relato non apto para todos aqueles que non vexades máis alá da realidade, se te consideras un deles, aconsélloche que non perdas o tempo lendo todo esto que acabo de escribir, é preferible que fagas outra cousa, non perdas o teu valioso tempo aquí, dedícate a atender o WhatsApp, ver Salvame Delux, Gran Hermano etc. Ou simplemente calquer outra cousa que che guste máis.

Polo contrario, se eres do grupo de persoas que lle interesa a literatura e crees en algo máis que o que din os xornais, benvido! Invítoche a que me acompañes nesta fascinante aventura baseada en feitos irreais. 

Trata dos restos dun barco que sairon á praia, os cales llos encomendaron a un ferreiro de prestíxio comarcal, agardando a que lles dera nova vida. 

Que o disfrutes! 

O murmurio de Agramonte - primeira parte

Decían os máis vellos do lugar, que os días de choiva e vento duradeiro, no fondo de Agramonte facíase escoitar un murmurio que todos recoñecían pero ninguén sabía o que era, uns decían que podían ser os lamentos dun príncipe encantado, e outros aseguraban que era o choro dunha serea atrapada no río de Fontán, pero tamén había quen decía, que era cousa das meigas da aldea, cada quen estimaba o que lle parecía. 

Eu quero deixarme de lendas de corvos brancos, meigallos, fábulas  e contos feireiros, con este relato vou ser realista, quero pór en manifesto o que moitos calaron durante anos, vou contarvos a verdadeira procedencia de tal murmurio.

Todo empeza na praia de Arealonga (Baroña); para os que non a coñecedes, teño que decir que é unha praia de area dourada, longa e moi limpa, ventosa de forte oleaxe e auga fría tamén, unha praia maxestuosa que á noitiña non se libra de ter algunha que outra cana de pescar cravada nela.

Un día de inverno de fai unha porrada de anos, tanto é así que aínda eu non nacera, nin teu avó tampouco, moito antes de que chegara a democracia e o modernismo, daquela cando a opción de ser praia nudista non se contemplaba nin por asomo. Un forte temporal de choiva e vento, abría o día con numerosos anacos fosilizados, dunha galera maltesa envoltos en pedras, raíces, algas, e ramallos. Tal foi o montón que alí deixou, que recordaba máis a unha fogueira de San Xoán que a calquer outra cousa, unha morea de broza condimentada.

Ás veces, non poñerse a tempo á capa, é o que ten.

Entre os restos daquel naufraxio, ademáis de 24 escudos protectores cadrados con debuxos orientais en ámbolas diagonais e 72 Wakizashis apareceran varias moedas, polas cales non houbo que recorrer a ningún traballo exhaustivo de investigación, simplemente houbo que ver a fecha de acuñación,  polo que a data do naufraxio puido ser fixada no século XVII, posiblemente tivera moito que ver coa Yacuza (mafia xaponesa) aínda que os veciños do lugar, xa daquela eran moito de imaxinación, e apoiaban máis a idea de que fose un barco que abastecía de armamento, aos escoceses na súa 1ª Guerra da Independencia. Vamos! A primeira versión de Braveheart con Willian Wallace ao frente. Calquera das dúas versións teñen moita aceptación, pero non vou seguir sen antes aclarar o que é un Wakizashi. Xa sei que é unha palabra un chisco rara para os galegos de pura cepa, pero é o que hai... Quero que cando leades a palabra Wakizashi saibades en todo momento a que me estou referindo, por nada do mundo me gustaría que vos preguntásedes: “Que será eso?” 

Todos sabedes que os Samurais foron eses guerreiros xaponeses que estaban ao servizo da aristocracia, vestían un tanto peculiar, tiñan unhas espadas que eran auténticas obras de arte e manexábanas marabillosamente. Quen non viu “O último samurai” , “Zatoichi” ou “47 Ronin”? Quero pensar que como mínimo, algunha destas pelis de seguro que víchedes.

Vale! Pois eses tipiños (os samurais) levaban consigo dúas espadas, a Catana de folla curva que todos coñecemos e o Wakizashi, que prácticamente é igual, excepto que é máis pequena, como dirían máis de catro, “unha cataniña”. Esta era usada como arma de defensa, cando non dispoñían da espada principal, pero non por eso menos importante. A que recordades vela en algunha peli?

Ante a eminencia do que esa noite o mar cuspira á terra, espertaba en moitos o desexo de facerse co botín, pero a máis que contrastada bravura da xente de Baroña, foi suficiente para escorrentar a máis de catro cacos de Queiruga e Goltar. 

Foi o cura da parroquia, o que se precipitou en mandalos restos atopados ao Freixo, para que un ferreiro de gran prestíxio e relevancia (posible amigo seu) os convertira en algo útil para a igrexa. Os de Orellán en total desacordo ante tal relicario,  pedíronlle ao perito agrónomo (que vivía nas casas de abaixo) que fixera o posible, para desviar o cargamento dos 24 escudos cadrados e os 72 Wakizashis para unha forxa hidraúlica de Lousame, na que o dono era un herdeiro dun experto fundidor de bronce, especialista en sachos, trespés, potes, subelas e filloeiros.

O homiño xa naquela época era un tipo excéntrico a Dios dar, vestía de modo estrafalario con cara de videochamada e burlona perplexidade, peiteado coa raia ao medio e tinxido de verde oliva como se nada, aínda que a característica máis singular era que tiña unhas orellas brancas e moi revirichadas, que contrastaban a hostia entre moxenas e bergallóns de ferro fundido. Parecía unha especie de ser mitolóxico, polo que se agarbada que tivera cualidades máxicas e sobrenaturais para facer algo soberbio, espectacular, principalmente buscábase que fixera unha peza única no mundo enteiro.

Tal foi a concerto, que lle deron renda solta, para que deixara voar a imaxinación, o que sí estaba pactado, era o prezo a cobrar pola obra. 4 vacas preñadas a cambio de outras dúas que ían ser as que trouxeran o carro de volta coa obra. 

Tamén tiña un estraño animal de compañía, un cruce de pastor belga cunha dragona coreana, o resultado era cando menos espectacular, un animal dotado de dúas cabezas, oito ollos e non sei cantas bocas, eso sí, aínda que tiña ás non voaba, pero tampouco dubidaba o dono en acirralo cando os clientes amosaban descontento o seu traballo.

Ante tal situación... Todo hai que decilo, o perito acojonouse un pouco, e por se as moscas, ordenou que a obra fora entregada nunha caixa de madeira de cor vermella, precintada cuns lazos de organdí estriado, non vou decir que se parecía a Caixa Roja de Nestlé, porque non. Para que vos fagades unha idea, parecía máis unha caixa de difuntos de dobre piso ou o famoso double-decker bus londinense, que outra cousa. 

As veces certas decisións son acertadas, outras non tanto.

O homiño no transcurso de dez semanas fixo, desfixo e refixo, pero o 28 de abril daquel ano, tiña rematada a obra. O mesmo día que lle mandaba a carta ao perito agrónomo de Baroña. 

Tinxir -Darlle a algo unha distinta cor da que tiña.

O murmurio de Agramonte - segunda parte