O murmurio de Agramonte - quinta parte

Para os lectores que descoñecedes a trama de O murmurio de Agramonte, podedes acceder á primeira parte pinchando AQUÍ. 

Iso si, quero que tanto os noveis como os veteranos, gocedes ao máximo deste relato. 
A disfrutalo!

O murmurio de Agramonte - quinta parte

…Plum, plum, plum, cataplum, plum, plum… Un tras outro, os estrondos retumbaban nas paredes do sobrado. 

Un día antes…

Aquela sobremesa de baralla, licor café, biscachón, cánticos e palabrería, prolongouse máis alá do esperado. Así seguiron, ata que ben entrada a noite se deron conta de que as cartas estaban marcadas, que por mor a chegar ás mans, decidiron parala partida. Momento no que Mortorius (coa disculpa de que ao día seguinte tiña cousas que facer) marchou a durmir. 

Eu quero pensar que tamén foi porque Abeliño xa empezaba a pórse un chisco agresivo. 

Polo que os tres baroñeses alí quedaron sós, falando do plan do día seguinte, da roupa e das rarezas do Ferreiro. Tamén se preguntaban se marcharían con algunha obra inesperada que os sorprenderá, ou se polo contrario o farían cunha charramangueira inservible. 

Hai que ter en conta que nese momento, eles aínda non sabían co que ían volver, se cun reloxo astronómico para por no cruce dos Ventosos, un cruceiro metálico para a praza do Cañoto ou simplemente un picho niquelado para a fonte de Cortés. 

Aínda que o día seguinte prometía ser concentrado tanto física como mentalmente, eles alí quedaron ata que se fartaron. Tarde e arrastro, cando decidiron levantarse para ir a durmila, tembláronlle as pernas como figos maduros a máis de dous.

Tra-la choiva da noite (que petou nos vidros canto quixo) pola mañá anunciaba un día deses de esmechar o sol. O primeiro en levantarse foi Mortorius, prendeu o lume ao almorzo, rebandou a bola de centeo que tiña no chinero e ao alto (mirando pola ventana) agardou a que fervera o leite. Seguidamente despois de almorzar, púxose cos preparativos para a entrega da obra: sellou con brea a xunta da tapa, anoou lazos de organza en cada unha das patas e afumou todo cun fachuzo de herbas verdes, aromáticas case todas elas. Cando rematou coa faena, xa case era mediodía, aínda que polos ronquidos que se oían no sobrado, parecía que os baroñeses aínda estiveran no primeiro sono, sorprendíalle que alí non rebulira nin o primeiro, feito que o desbaratou. Impacientado pola situación, entrou no taller e púxose a bater como un verdadeiro ferreiro que era, polo que o ruido retumbaba en toda a aldea. Nunca se supo a causa pola que Abeliño espertou, se polos estrondos ou pola luminosidade que entraba pola ventana, pero eso sí, tivo un espertar tan confuso, como se calquera de nós o fixera ás 4:10 am, nunha habitación de hotel de carretera, nun suburbio de Vietnan.

O que tal beberon aquela noite, non é para contarllo a ninguén, para eso que o licor café “disque” era malo… Ou eso contaron días máis tarde.

Con tanta enchenta, non sería de extrañar que a cama lles fixera o elicoptero, e a esa hora, aínda acabaran de pegar ollo…

Por outra banda, Xan tamén espertou medio aturdido, pero este cunha dor de cabeza que non paraba de recordarlle o axitada que fora a noite, non sabía o día nin a hora que era, nin o que facía alí. Naquela cabeciña todo eran interrogantes e confusións. Pola contra, Andrés espertou cunha sensación de opresión e angustia, como se dun apertamento intestinal se tratara, como se lle faltase aire naquela habitación. A única parede pintada era a da cabeceira, eso sí, era unha réplica perfecta dos debuxos de Altamira. Aquelo tiña que ser espectacular… Fúnebre tamén!

Logo de que todos deron mostras de vida, Mortorius levounos por unha especie de pasadizo tapiado cun cancelo, onde unha baranda contigua ao paredón da casa, os dirixía cara ó alboio que había ao fondo da horta xunto ó pombal. Nada máis entrar, sentáronse os tres xuntos nun banco ao lado da porta. O primeiro en facelo foi Xan, que ocupou o medio e medio do banco, a súa dereita Abeliño e á dereita deste (na beira de todo) Andrés. O último, nada máis tomar asiento, foi incapaz de apartar a vista daquela dichosa caixa vermella rodeada de velas, cuberta con follas, lazos e flores, tapada toda ela cunha tela morada moi fina, para evitar que entrasen moscas, no caso de que as houbera.

Mortorius, cun ollo revirado como se lle entrara en trance, mandounos calar. Os outros con tal oir e ver, quedaron quietos cun formigueo nos pés, ata que de súpeto, sentiron que unha quentura singular percorría os seus corpos. 

—Xa estades purificados!!! —Dixo Mortorius con voz achampanada.

Seguidamente, deixou claras as condicións impostas para o traslado da caixa, un bulto que parecía máis un ténebre mini double-decker londinense que outra cousa. Nun dos seus laterais tiña unha mirilla que deixaba ver o que había dentro, aínda que dende a posición na que estaban sentados, non alcanzaban avistar máis alá que o resplandor dunha vela prendida no seu interior. Tamén lles comentou o traballo que fixera cos escudos, as moedas e os wakizashis, pero sen decir claramente o que lograra. 

Na parte superior da caixa, un cordón revirichado tapaba o perímetro dun vidro con forma circular. Según Mortorius, mirando a través del, calquera podía imaxinar parte do seu contido, pero cada quen contemplaría algo distinto. Mortorius convidou a Abeliño a ser o primeiro en mirar. Este non quixo máis oir, abandoou a posición de figura decorativa abalanzándose á caixa como un raposo ás galiñas. O único que viu, foi alumear unha especie de charamela avermellada, a mesma que se divisaba através da mirilla lateral. Seguidamente, empezou a sudar e facer coa boca xestos raros, como se comera algo amargo e lle quedara pegado no ceo do paladar. Por un instante parecía dominado por alguna forza allea.

—Non me pidas algo que non poida cumprir  —Dixo Abeliño suplicando, case chorando.

Tanto Xan como Andrés quedaron flipados con tal oir e ver. 

—Que lle pasa a este???  —Exclamou Xan todo sorprendido.

—Que significan esas palabras?  —Preguntoulle Andrés a Abeliño con voz contundente.

—Que hai dentro da caixa?  —Preguntaron Xan e Andrés ao unísono.

Abeliño, con cara de apoucado e sen dicir nada, quedou co corpo ao alto, como se presentira que Mortorius lle ía entregar algo. Ese algo era unha carta para D. Xosé Luís Clavo Ripa (o perito), coa condición de non abrila ata chegar a Baroña. 

  

Ao mesmo tempo, Xan (rápido como un perdigón) meteulle o cóbado no costado a Andrés e rosmoulle: 

—Tranquilo! Ao saír de aquí xa miraremos o que hai na caixa.

Sen máis dilación, Mortorius fíxolles entrega da obra cuns golpes de hisopo, o cal estaba cargado cunha especie de auga bendita rara, que fumeaba igual que as sardiñas de agosto no ascueiro.

Alí ocorrían cousas que por dicilo dalgun xeito, concordaban dunha maneira un tanto excéntrica. Na tapa da caixa había grabadas unhas iniciais con números que correspondían non só coas da cadea de Xan, que xa era casualidade! Se non tamén, coas iniciais que curiosamente saían no reverso da primeira folla do libro de maquías, dun dos muiños de auga de Baroña. A Xan, tanto lle gustaban, que dende que seu bisavó lle falara delas, escribíaas polos muros como un rapaz pequeno. As dichosas letras non eran outras que: “VIL VENIS 18”.

Hai que aclarar que se está facendo referencia a un libro de maquías que non existía nesa época, porque estes feitos desenroláronse na segunda metade do século XVIII (tempos de reinado de Carlos IV), época na que en Baroña (aínda que estaban avanzados no tempo) muiños de auga, non existía nin o primeiro. 

Para os propósitos de Abeliño aquela extravagante coincidencia significaba ben pouco, nese momento a súa única preocupación era chegar a Baroña coa carruaxe, a carta e a obra a salvo. Xan non se pronunciou e Andrés, fanático da seriedade absoluta, tampouco dixo nada, polo que a expedición coa caixa, cargada con todo o seu  ornamento, partíu cara a o seu destiño. 

Picho: Cano ou billa por onde verte a auga unha fonte.

Para ir ao inicio de PAPARRODA pincha aquí.