O murmurio de Agramonte - segunda parte

Se aínda non leches a primeira parte de “O murmurio de Agramonte” ou simplemente non recordas de que ía o asunto, non te preocupes nin tampouco agardes a que cho conten! Aquí che deixo o enlace para que te actualices e non te sintas desencamiñado.

Para ler o primeiro capítulo de  “O murmurio de Agramonte”  CALCA AQUÍ. 

O murmurio de Agramonte

Logo dunha semana penetrante de vento, frío e choiva, quería amencer un día co ceo despexado. Os cans estaban durmindo e os paxaros aínda sen rebulir, pero xa había na aldea catro chimeneas prendidas, entre elas a do perito, quentando o almorzo mentras calzaba os zocos mornos de toda a noite na lareira. Se non fose polo frío, posiblemente quedaría un día de verán...

Cando aínda ben non era media mañá, o carteiro a cabalo, trotaba con fouteza a lama xiada da corredoira que o traía cara á aldea, coa única nova a nome de D. Xosé Luís Clavo Ripa (o que viña sendo o perito agrónomo) o remitente era un tal Mortorius Sabartán de Lousame (o ferreiro). 

A carta viña dicindo algo así: Quería incrementar cuantiosamente os seus bens, basándose nunha luz visionaria que lle fixera cambiar de idea, apostando por algo totalmente inexistente. 

Sorprendentemente xa non quería as dúas vacas preñadas como acordaran nun principio, feito que deixa ao perito tan abraiado, como nos pode deixar a calquera de nós, unha carta certificada da DGT. 

A pesar de tal desconcerto, Clavo Ripa (o perito) non duda en porse cos preparativos para organizala expedición, viaxeiros, pousadas, medios de transpote etc. Esas cousas que se miran cando un vai de viaxe… Tamén é certo que daquela non era tanto o rompedoiro de cabeza, eso da ruta máis curta, máis rápida con ou sen peaxe, non iba con eles. Daquela o único camiño que había, era o do carro, nin máis rápido nin máis curto e a pousada xa se vería se lle tocaba aquí, alá ou acolá.

Para transportar a obra ata Baroña, barallouse dúas alternativas: Dende Lousame ata Noia en carro, e dende alí ata Arnela Port en barco, ou cubrir a totalidade do traxecto a carro. Para tal efecto, convócase unha asamblea, na que para acadar un acordo de total unanimidade, fixeron falta moitas discusións con loanzas incluidas, fervores con versos en latín e salmos. Como de barcos non quixeron saber nada, o percorrido farase a carro, situación que provoca unha desmandada de áxiles carreteiros.

Eran moitos os interesados en participar en tal andanza, tal era así, que o perito tiña tódolos santos días a eira chea de voluntarios, os cales descoñecían a rigurosa criba que tiñan que pasar. O perito para confeccionar unha exhaustiva selección de persoal, botaba man dunha ciencia tan severa como tremendamente infusa, utilizando un sistema codificado de control a dedo. Buscaba candidatos con características un tanto peculiares, todo hai que dicilo, o primeiro no que se fixaba era na forma da cabeza, xa que catalogaba a xente pola forma craneal. Sí! resulta curioso... Poida que sexa diferente a como se fai hoxe en día, ou quizais non, quen sabe…! 

Os tempos de bonanza é o que teñen! 

Un dato irrelevante pero que está aí, e non é alleo a todo esto, é que das vintecatro mulleres que se presentaron, ningunha delas acadou pasar a primeira criba. Ao marxe do tema, pregúntome se D. Xosé Luís sería machista, porque da outra acera non creo, ou quizais sí, quen sabe...! 

Ademáis da forma da cachola, tamén pedía xente solteira sen remordementos, xente botada para diante sen medo nin dereito, que non demostre baixeza nin tampouco vaia de sobrada, que non sexa inculta nin lista de máis, dada á ostentación sen títulos nobiliarios, e que goce de influencia sen que se note. O sistema en sí, resulta un tanto peculiar, pero ao mesmo tempo non deixa de ser o que maioritariamente utilizan as empresas na actualidade, o que ten padriño vai á misa (sen pisar a igrexa) e o que non, lambe a lata.

Neste caso, foron Abeliño e Andrés os elexidos como carreteiros oficiais, e como acompañante destacado, Xan Clavo (o fillo do perito). Todos eles de Baroña.

Tanto Abeliño como Andrés, dentro do que cabe eran tipos “normales”, cada un cos seus gustos e manías, sen nada que destacar, pero Xan, xa non era tan así, polas mañás padecía unha enorme timidez, causa pola que seu pai decidiu mandalo con eles, a ver se dunha vez por todas, repenicaba o pandeiro e collía algo de donaire, pero polas tardes... Ai! polas tardes... Despois do vermú, unha migalla de forza e pasotismo, facía sentilo superior, pasando por enriba deles. Unha peza de museo que non creía en Dios nin en sua nai, pero ao mesmo tempo mostraba un perfil marcado pola vocación relixiosa. Andaba cunha cadea como a do can enroscada no pescozo, na que facía coincidir as dúas puntas (rematadas con tela de lino) á altura da panza, nun dos extremos podíase ler “vil venis 18” descoñezo se era a rúa onde nacíu, ou a marca de calzoncillos que usaba, ata había quen pensaba que era para aliviar o bruxismo que sufría, eu que sei... Dun tipo así, que a simple vista da a impresión de que lle faltan catro primaveras, pódese agardar calquer cousa. Ou se meteu algo, ou de pequeno se encharcou de gluten e lactosa sen que súa nai se enterara. O seu aquel non era outro, que abanear as cadeas ao mesmo tempo que facía coa boca o ruído dunha ametralladora.

Cando os outros dous, coñeceron o "percal de home" que os ía a acompañar, quedaron parvos! Máis que flipados...

Debido á importancia e ao valor da obra, decídese (sen reparar en gastos) que o carro ten que ser blindado. Para algo servirían as 24 moedas de ouro que tiñan gardadas... 

Casualmente, no porto de Vigo atopan un carro con características similares, que ía ser mandado para as américas, este carro concretamente, fora o que anos antes fixera o percorrido da coroación do rei Carlos IV. Sen dúbida alguna, o mellor carro blindado que nese momento había no reino de España. Xa non falamos dun carro calquera!

Un carro sport total, deses que quita o calleiro, “top one” como diría o meu amigo de Tennessee, un Maserati da época, vamos! Rodas de perfil baixo de non sei cantas pulgadas, xugo de buxo, cabezalla e fumeiros de carballo cerqueiro, chedas de cereixo, cantadeiras de laranxo e xintoiras de castaño. As mellores madeiras para un acabado perfecto de luxo e confort, acorde á altura da circustancia.

Claro está que con tanto extra, non quedou outra que “gustosamente” arriar a xarda! 

Chegou a víspera de partir cara a Lousame, e os tres da contenda (Abeliño, Andrés e Xan) cargan o carro “do que pensan” que lles fará falta para a viaxe. Herba seca e unha pouca fariña (para darlles de comer as vacas), palla de centeo sen arganas (para pasar a noite tumbados debaixo dun carballo), unha ducia de chourizos, sete ovos cocidos, medio aro de boroa, dúas bolas de pan, ducea e media de xurelos do fume, tres queixos, unha damajuana de catalán roxo, unha botella de gaseosa, dúas botellas de augardente (unha branca e outra de herbas), unha garrafa de tres cuartos chea de mel, un pouco de Cola Cao sen gluten e un saqueto de noces. Xan era máis de pizza, patacas bravas e polbo a feira, pero... 

Ah! Tamén levaban dúas galiñas, quero pensar que para regalar.

O carro coas canizas repletas, pasa a noite no alboio de D. Xosé Luís, para mañán pola mañá (antes de que abra o día) iniciar a súa andaina. 


O murmurio de Agramonte - terceira parte

Agradezo o apoio e colaboración desinteresada do Sr. V1L4R Creative Performance, Master and Conmander en creación de ideas.