Hora SUPER

-
Contactos no extranxeiro
Por sorte ou desgracia o supermercado é algo que todos frecuentamos con asiduidade, ben sexa por escoitar música de Shakira, aguantar sen fumar, perfumarse ou simplemente pasar o tempo buscando aceites hidrogenados, fariñas de aromas enriquecidos ou unha selección de froitas con sabores xenecticamente  modificados. Persoalmente as laranxas sabor melocotón “me chiflan” Vaia por Deus!!

Nada máis chegar, o primeiro que meto no carro da compra é auga, deterxente e suavizante, os que máis ocupan e tamén os máis pesados, máis que nada porque non me gusta aplastar os iogures, esmagar as galletas nin atropellar as tostadas (odio untar mermelada estilo minifundio); e por último os xeados que con este tempo ben que prestan, pero entre as augas e estes últimos tan frescos, paso por todolos pasillos atopándome con todo tipo de horteradas, miradas e cursiladas.

Dende aquela con cara de vicio e chaquetón a xogo ata aquel machote todo estirado, como se nunca unha mosca lle cagara no pantalón, pasando por aquel outro de calcetíns brancos e camisa por dentro valorando un ibérico como un campeón, sen nombrar os que andan como escapados, como se ir o SUPER fose baixesa ou pecado!! Non o entendo!!

Penso que o tema SUPER  requere tanto sentido común como calquer outra cousa de sentido común, polo tanto hai días que facer a compra pode ser unha experiencia grandiosa. Dende o pasillo das augas ata o pasillo das tostadas pasando pola charcu e sen esquecer o chocolate, un atópase de todo.

A señoriña collendo o viño do marido e decindo: “o máis cativo que ben lle vale”
Luis conducindo o carriño da compra estilo soneca na mesa.
A rubia de mallas marcando fendedura.
Marga en zona frío co escote de punta feito un lío.
Mercedes no muestrario de lápiz de ollos coa raia sen pintar (que os pinte su madre!!)
Esquivando a Rosana nunha contrarreloxo de compras impulsivas, non te apartes ti…
Darío pegando moco o despiste. Será na bolsa das magdalenas…?? Así sucesivamente, detalle tras detalle ata que chegas a caixa. Malo se pasas pola “saída sen compra” con cara de inocente, malo se gardas cola vendo Antón tocando o paquete, pero esto aínda non termina así,  de seguro que chegará ese cliente impaciente, rompendo a liña imaxinaria e poñendo a compra case encima da túa. Brrrrrgggg!!! Faltaba a caixeira que buscando o dichoso código de barras me maree as tostadas.



Comentarios

Publicar un comentario

Entradas populares

Donald Trump en Baroña

-
Imaxe
O título deste post ben podía ser “Amansa Bestias” nel vou contar algo inédito sobre o Sr. Donald Trump, vou falar da    estancia que pasou en Baroña sen que a prensa rosa nin os xornais se enteraran. Donald Trump na entrada do recinto fortificado do Castro de Baroña O reloxo da cafetería marcaba as 9:45 cando o presidente a bordo do Air force one, e baixo un maior secretismo tomaba terra no aeroporto de Rosalía de Castro (ata ese momento descoñecíase se viña en plan de negocios ou lecer). Escoltado polas autoridades competentes e sen moito paripé, axiña chegou ao punto de destino, Baroña. Víase ansioso por facer negocios nesta parte da ría, beber Albariño e comer ben, de feito o primeiro que fixo nada máis chegar, foi recorrer os mellores locais de hostalería da parroquia e relacionarse coa xente do lugar cunha especie de castellano averiado, que quen lle dera a moitos! Dende O Pino ata Ínsua pasando polo Castro e Arnela, rematando cunha brisca na
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 1)

-
Imaxe
Debido a que o último proxecto " Aprendiz de lutier ", resultou ser unha paixón rotunda, decidín non abandoar ese estado de atracción e entusiasmo, seguindo coa lutería de andar por casa e dar comezo a outra obra de calibre análogo. Vou construir unha Mandolina napolitana, se che interesa o tema, aquí me tes. Publicarei nesta sección do blog a evolución da obra, tamén o farei na páxina  MANFER Style  de Facebook Que o disfrutes! Para curvar a madeira previamente húmida, utilizo este artiluxio caseiro de alto standing, consiste nun soplete que proxecta lume nun tubo metálico co fin de quentalo A madeira do varetaxe, aros e mástil optei porque forse de arce, unha madeira pouco usual na comarca do Barbanza, pero Madeiras Caype de Frións, sorpréndeme coas mellores pezas.  As veces a riqueza está ao lado da casa, e nós buscando polo mundo adiante sen sabelo! Encolando o aro guía no mástil, tendo en conta deixar libr
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 3)

-
Imaxe
Efectúo os traballos de lutería, sempre vista aos viandantes, nun garaxe dunha rúa moi transitada de Aguiño, non só pola xente que vai ou ven da praia, se non tamén pola que anda a pasear, circunstancia que nestes momentos (agosto, mes de vacacións por excelencia) me recorda aos primeiros días de rebaixas dos centros comerciais.  Aínda que na casa dun, cada un fai o que quer, unha actividade realizada vista ao público, fai que sexa distinta a calquer outra, procuro en todo momento gardar a compostura, sendo o máis sociable posible, intento ser respetuoso, amable e sen perdela paciencia, xa que son moitos os que pasan sen decir nada, pero tamén son moitos os que se deteñen a falar e a observar o que teño entre mans, cada un di o que lle parece, uns falan moito sen decir nada, outros con poucas palabras dinno todo e tamén hai quen di disparates como se nada, sen ir máis lonxe, hoxe acurriron tres detalles curiosos que vos quero contar: Un dos viandantes non se cortou en preguntar s
Ler máis

Os cans da miña aldea

-
Imaxe
Neste post vou falar dos cans que había na aldea que me criei. Tristemente, nesa entrañable aldea, só quedan vellos, casas baleiras e corredoiras cheas de silvas e fieitos. Unha aldea que se está esmiuzando como moitas outras espalladas por Galicia adiante. A consecuencia de tal esfarelo, non só fixo que minguaran os veciños, tamén a comunidade canina foi a menos como a auga no verán, situación que me fai lembrar de neno, daquela cando vivía   nunha das aldeas con máis cans en toda a contorna. Tal era a febre perruna, que exceptuando catro veciños (dos trinta e dous que éramos) o que non tiña un can, tiña tres ou catro. Había cans por tódolos lados e de tódolos tipos, dende os máis arteiros para a caza, ata o xenuíno can de palleiro, pasando por cruces perralleiros que eran como quen non os tiña, sen esquecer o can de “rasaloba” que tiña algún que outro veciño doente. Non sei ata que   punto é certo eso de que os cans son como os donos... Dende o Cotarelo ata a Mourella, pas
Ler máis

Sol e candil

-
Imaxe
ARTE SAN Que pobre é aquel, que non ten máis pasatempo que ver pasar o tempo. 19-01-18 Esto foi todo queridos seguidores, agardo que resultara do voso agrado. Se queredes seguirme na próxima artistada, só tendes que pinchar AQUÍ   Aquí vos deixo esta pinza da roupa (artiluxio que todos coñecemos), para que sirva de referencia dimensional da obra O propósito desta peza é tapar o mecanismo de pechadura Vista da parte interna da cúpula Parte posterior da aldraba Nunha obra ao xeito, nunca pode faltar unha dedicatoria personalizada Mecanismo de bloqueo para manter a tapa aberta 13-01-18 A piques de rematar a obra, sinto no meu interior unha profunda mestura contraditoria de alegría e tristeza, por un lado nostalxia por dar fin a un traballo que tan a gusto realicei e por outro ansia por empezar con outra ARTISTADA .  Apliquei a primeira man de cera con dúas gotas contadas de betún de judea, agora
Ler máis