Saída nº2 - Subida a Curota e baixando por a Puebla

-
Hoxe amañeceu con algo de froalleira, esa choiva que coñecemos todos os gallegos, esa choiva que non intimida nin leches; e xa que se perderon bastantes días de festa este inverno, había que tomar a decisión de si ou si de levantarse, actuar e deixarse de "chiquilladas", xa que as 09:30 quedara no parking do Halley cos que apareceran, alí me atopo a dúas fieras do mundo bici, Carlos e Ramón. Despois de quentar motores dando unhas voltas polo parque periurbán de San Roque decidimos subir a Curota por camiños de terra (máis ben lama) terminando o último tramo por asfalto. No cume había bastante néboa pero sin chegar a tapar as preciosas vistas que se divisan dende alí; unha das boas cousas que ten subir a Curota é que hai que baixala...e facelo por esas pistas e camiños de terra, paus, pedras (e no día de hoxe lama), é algo como ir ver unha obra de teatro, non vale de nada que se esforcen en contarcho, hai que vivilo e pódovos decir que a baixada é impresionante, asegúrovos que adrenalina anda a cen.


Ruta - 2







A Ramón o frío non lle entra nin a tiros
En esta baixada pódese coller moita velocidade, sempre que un queira e poida



Comentarios

  1. Toutonplace26 de xaneiro de 2014, 19:49

    Estou tan entusiasmado con este proxecto, que estou vendo que se me vai facer eterna a espera da próxima saída en bici.

    ResponderEliminar
  2. Loreto17 de febreiro de 2014, 15:24

    Constancia, constancia, constancia...es lo único que necesitas!
    Realmente se ven bonitos los paisajes y valiente de haber salido con ese clima...yo me quedo en casa arropada!!! :)

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Toutonplace18 de febreiro de 2014, 16:13

      Acertaste!!! la perseverancia es lo mio jajajaja!!!
      Estoy deseando que llegue el buen tiempo para echarle un pulso al Sol
      Y en cuestión de paisajes hay que venir a Galicia, esto es el "Top One" europeo, eso si, en invierno hay que pasar un poco del clima, si no quieres quedar arropada en casita como tú bien dices.

      Eliminar

Publicar un comentario

Entradas populares

Donald Trump en Baroña

-
Imaxe
O título deste post ben podía ser “Amansa Bestias” nel vou contar algo inédito sobre o Sr. Donald Trump, vou falar da    estancia que pasou en Baroña sen que a prensa rosa nin os xornais se enteraran. Donald Trump na entrada do recinto fortificado do Castro de Baroña O reloxo da cafetería marcaba as 9:45 cando o presidente a bordo do Air force one, e baixo un maior secretismo tomaba terra no aeroporto de Rosalía de Castro (ata ese momento descoñecíase se viña en plan de negocios ou lecer). Escoltado polas autoridades competentes e sen moito paripé, axiña chegou ao punto de destino, Baroña. Víase ansioso por facer negocios nesta parte da ría, beber Albariño e comer ben, de feito o primeiro que fixo nada máis chegar, foi recorrer os mellores locais de hostalería da parroquia e relacionarse coa xente do lugar cunha especie de castellano averiado, que quen lle dera a moitos! Dende O Pino ata Ínsua pasando polo Castro e Arnela, rematando cunha brisca na
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 1)

-
Imaxe
Debido a que o último proxecto " Aprendiz de lutier ", resultou ser unha paixón rotunda, decidín non abandoar ese estado de atracción e entusiasmo, seguindo coa lutería de andar por casa e dar comezo a outra obra de calibre análogo. Vou construir unha Mandolina napolitana, se che interesa o tema, aquí me tes. Publicarei nesta sección do blog a evolución da obra, tamén o farei na páxina  MANFER Style  de Facebook Que o disfrutes! Para curvar a madeira previamente húmida, utilizo este artiluxio caseiro de alto standing, consiste nun soplete que proxecta lume nun tubo metálico co fin de quentalo A madeira do varetaxe, aros e mástil optei porque forse de arce, unha madeira pouco usual na comarca do Barbanza, pero Madeiras Caype de Frións, sorpréndeme coas mellores pezas.  As veces a riqueza está ao lado da casa, e nós buscando polo mundo adiante sen sabelo! Encolando o aro guía no mástil, tendo en conta deixar libr
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 3)

-
Imaxe
Efectúo os traballos de lutería, sempre vista aos viandantes, nun garaxe dunha rúa moi transitada de Aguiño, non só pola xente que vai ou ven da praia, se non tamén pola que anda a pasear, circunstancia que nestes momentos (agosto, mes de vacacións por excelencia) me recorda aos primeiros días de rebaixas dos centros comerciais.  Aínda que na casa dun, cada un fai o que quer, unha actividade realizada vista ao público, fai que sexa distinta a calquer outra, procuro en todo momento gardar a compostura, sendo o máis sociable posible, intento ser respetuoso, amable e sen perdela paciencia, xa que son moitos os que pasan sen decir nada, pero tamén son moitos os que se deteñen a falar e a observar o que teño entre mans, cada un di o que lle parece, uns falan moito sen decir nada, outros con poucas palabras dinno todo e tamén hai quen di disparates como se nada, sen ir máis lonxe, hoxe acurriron tres detalles curiosos que vos quero contar: Un dos viandantes non se cortou en preguntar s
Ler máis

Os cans da miña aldea

-
Imaxe
Neste post vou falar dos cans que había na aldea que me criei. Tristemente, nesa entrañable aldea, só quedan vellos, casas baleiras e corredoiras cheas de silvas e fieitos. Unha aldea que se está esmiuzando como moitas outras espalladas por Galicia adiante. A consecuencia de tal esfarelo, non só fixo que minguaran os veciños, tamén a comunidade canina foi a menos como a auga no verán, situación que me fai lembrar de neno, daquela cando vivía   nunha das aldeas con máis cans en toda a contorna. Tal era a febre perruna, que exceptuando catro veciños (dos trinta e dous que éramos) o que non tiña un can, tiña tres ou catro. Había cans por tódolos lados e de tódolos tipos, dende os máis arteiros para a caza, ata o xenuíno can de palleiro, pasando por cruces perralleiros que eran como quen non os tiña, sen esquecer o can de “rasaloba” que tiña algún que outro veciño doente. Non sei ata que   punto é certo eso de que os cans son como os donos... Dende o Cotarelo ata a Mourella, pas
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 2)

-
Imaxe
A mandolina é un instrumento italiano do século XVII, composto de oito cordas, divididas en catro ordes afinadas de grave a agudo: Sol, Re, La, Mi.  A finais do século XVIII  comezan a utilizalo compositores como:  Vivaldi, Mozart, Giovanni, Paganini e Beethoven entre moitos outros, posicionandoo como instrumento favorito nos salons máis refinados de época. A nivel informativo, queda dicir que no museo Stradivariano de Cremona, consérvanse os planos de construcción, con anotacións do propio Antonio Stradivari. IR Á SEGUINTE FASE IR Á FASE ANTERIOR IR A MANFER Style IR AO INICIO
Ler máis