ArtePap

-
“Non hai mal que por ben non veña” é un refrán que non sempre se cumpre, pero está aí. Con este frío que está caendo, con sair da casa para ir a traballar xa bo é, despois calquera sae dela! Eu levo uns días dándolle voltas a cabeza e de momento o resultado gústame, non é moito máis que unha barullada de ideas, pero véxolles futuro. 
Decidín facelo público e compartilo neste medio por se algún interesado quer seguir os pasos do proceso, colgarei e comentarei imaxes según vaia evolucionando a obra.

Un saúdo.


03-03-2017
Obra rematada












22-02-2017
17-02-2017

Seguindo tradicións e legados, os artesáns forman parte do folclore dun lugar, eu a esta peza única no mundo quero facerlle unha talla dun debuxo Celta que sempre me gustou, seguindo deste xeito os pasos que os meus ancestros celtas iniciaron alá polo ano 400 a.C. Agora que me documentei e coñezo o seu significado aínda me gusta máis.


15-02-2017
Un ferrancho máis, outra peza que xa está prácticamente lista. O obxecto deste trebello non é decorativo, senón puramente funcional, non é unha aldraba nin un ferrollo nin tampouco unha tarabelo nin unha martadela, é un dispositivo antipeche. 
08-02-2017

Xa teño aquí un bonito xogo de pezas de articulación, unhas bisagras de forxa co seu inseparable compañeiro Fe2O3  Se os antepasados se enteran que merquei uns gonzos enferruxados podendo ser de aceiro inoxidable (con garantía de por vida); non me quedaba nada que oir… Comeríanme a moral! Daquela cando todo era de ferro dulce, unha peza de aceiro era tan valiosa e apreciada como a auga no mes de maio, o seu valor era incalculable, agora que a fartura de aceiro tampouco se calcula, fago regresar este material para que dun modo elegante reviva o seu glorioso pasado.
05-02-2017
Outro menbro que se caracteriza pola súa complicación esencial para conformar o equipo, unha dobre peza con aire rocambolesco que ademáis de gardar similitude cun peón, desempeñará metafóricamente as funcións deste, xa que pretende ser unha especie de agarrador para facilitar o seu desplazamento.

27-01-2017
Hoxe en día un palanqueo, un ataque violento ou simplemente o método bumping, son máis que suficiente para escarallar por completo a mellor pechadura, pero daquela (no medievo) non se coñecía tal cousa, polo tanto un simple adobío era máis que suficiente para intimidar a calquer ladrón de pacotilla, aínda que non faltaba o típico listillo de turno, moi habilidoso por certo, que pasaba a cerradura polo forro escrotal aparecendo de súpeto na alcoba da princesa. Igual que na actualidade.

A pesar do estado de abandono e ruinas no que se atopan a inmensa maioría dos castelos, hai elementos que aínda facendo fogueiras de San Xoán, perduran co seu legado.

Para a creación desta peza, inspireime na forxa que se empregaba na decoración das portas dos castelos tras a reconquista, na Idade Media. Escudo acorazado, escudo protector, escudo de seguridade ou simplemente adorno da cerradura. Todo depende da pompa que un lle queira dar.

25-01-2017
Xa teño algún boceto e o primeiro acopio de material, un cacho de metal dourado, outro tanto enferruxado, catro clavos e moita ilusión. A ver o que sae de aí!


Comentarios

Publicar un comentario

Entradas populares

Donald Trump en Baroña

-
Imaxe
O título deste post ben podía ser “Amansa Bestias” nel vou contar algo inédito sobre o Sr. Donald Trump, vou falar da    estancia que pasou en Baroña sen que a prensa rosa nin os xornais se enteraran. Donald Trump na entrada do recinto fortificado do Castro de Baroña O reloxo da cafetería marcaba as 9:45 cando o presidente a bordo do Air force one, e baixo un maior secretismo tomaba terra no aeroporto de Rosalía de Castro (ata ese momento descoñecíase se viña en plan de negocios ou lecer). Escoltado polas autoridades competentes e sen moito paripé, axiña chegou ao punto de destino, Baroña. Víase ansioso por facer negocios nesta parte da ría, beber Albariño e comer ben, de feito o primeiro que fixo nada máis chegar, foi recorrer os mellores locais de hostalería da parroquia e relacionarse coa xente do lugar cunha especie de castellano averiado, que quen lle dera a moitos! Dende O Pino ata Ínsua pasando polo Castro e Arnela, rematando cunha brisca na
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 1)

-
Imaxe
Debido a que o último proxecto " Aprendiz de lutier ", resultou ser unha paixón rotunda, decidín non abandoar ese estado de atracción e entusiasmo, seguindo coa lutería de andar por casa e dar comezo a outra obra de calibre análogo. Vou construir unha Mandolina napolitana, se che interesa o tema, aquí me tes. Publicarei nesta sección do blog a evolución da obra, tamén o farei na páxina  MANFER Style  de Facebook Que o disfrutes! Para curvar a madeira previamente húmida, utilizo este artiluxio caseiro de alto standing, consiste nun soplete que proxecta lume nun tubo metálico co fin de quentalo A madeira do varetaxe, aros e mástil optei porque forse de arce, unha madeira pouco usual na comarca do Barbanza, pero Madeiras Caype de Frións, sorpréndeme coas mellores pezas.  As veces a riqueza está ao lado da casa, e nós buscando polo mundo adiante sen sabelo! Encolando o aro guía no mástil, tendo en conta deixar libr
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 3)

-
Imaxe
Efectúo os traballos de lutería, sempre vista aos viandantes, nun garaxe dunha rúa moi transitada de Aguiño, non só pola xente que vai ou ven da praia, se non tamén pola que anda a pasear, circunstancia que nestes momentos (agosto, mes de vacacións por excelencia) me recorda aos primeiros días de rebaixas dos centros comerciais.  Aínda que na casa dun, cada un fai o que quer, unha actividade realizada vista ao público, fai que sexa distinta a calquer outra, procuro en todo momento gardar a compostura, sendo o máis sociable posible, intento ser respetuoso, amable e sen perdela paciencia, xa que son moitos os que pasan sen decir nada, pero tamén son moitos os que se deteñen a falar e a observar o que teño entre mans, cada un di o que lle parece, uns falan moito sen decir nada, outros con poucas palabras dinno todo e tamén hai quen di disparates como se nada, sen ir máis lonxe, hoxe acurriron tres detalles curiosos que vos quero contar: Un dos viandantes non se cortou en preguntar s
Ler máis

Os cans da miña aldea

-
Imaxe
Neste post vou falar dos cans que había na aldea que me criei. Tristemente, nesa entrañable aldea, só quedan vellos, casas baleiras e corredoiras cheas de silvas e fieitos. Unha aldea que se está esmiuzando como moitas outras espalladas por Galicia adiante. A consecuencia de tal esfarelo, non só fixo que minguaran os veciños, tamén a comunidade canina foi a menos como a auga no verán, situación que me fai lembrar de neno, daquela cando vivía   nunha das aldeas con máis cans en toda a contorna. Tal era a febre perruna, que exceptuando catro veciños (dos trinta e dous que éramos) o que non tiña un can, tiña tres ou catro. Había cans por tódolos lados e de tódolos tipos, dende os máis arteiros para a caza, ata o xenuíno can de palleiro, pasando por cruces perralleiros que eran como quen non os tiña, sen esquecer o can de “rasaloba” que tiña algún que outro veciño doente. Non sei ata que   punto é certo eso de que os cans son como os donos... Dende o Cotarelo ata a Mourella, pas
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 2)

-
Imaxe
A mandolina é un instrumento italiano do século XVII, composto de oito cordas, divididas en catro ordes afinadas de grave a agudo: Sol, Re, La, Mi.  A finais do século XVIII  comezan a utilizalo compositores como:  Vivaldi, Mozart, Giovanni, Paganini e Beethoven entre moitos outros, posicionandoo como instrumento favorito nos salons máis refinados de época. A nivel informativo, queda dicir que no museo Stradivariano de Cremona, consérvanse os planos de construcción, con anotacións do propio Antonio Stradivari. IR Á SEGUINTE FASE IR Á FASE ANTERIOR IR A MANFER Style IR AO INICIO
Ler máis