Matadura

Dende as velas do Corpiño ata as lágrimas de San Campio, coas ofrendas a San Ramón e os baños na Lanzada, ano tras ano anduvo Rubén sen atopar ritual que matara o desexo de deixar á dona preñada.

Neste post vou contar a historia dunha parella un tanto peculiar. Rubén e Conchita, dous namorados de Viveiro e Boiro respectivamente, o flechazo destes mozos producéuse na marea dorneira do 2006, aínda que só fai catro anos que comparten piso como parella, no lugar de O Monumento, Ribeira.

Esta parella vive unha vida plena, chea de satisfacción, rica en diversión e relacións sociais. Ela é unha muller guapa, extrovertida, independiente, con horario de doutora e moi alocada, dende fai un tempo para acá tamén a xoga cun affair, andando con el a brincos de aquí para alá, como un Pokemon pola cidade. Por outro lado Rubén é un mozo responsable, cheo de valores e sentido común, con trinta e tantos tacos. Traballa como un cabrón, agardando pola herencia millonaria de cando a palme seu pai. Chega á casa cansado como un burro, pero aínda con esas, co empeño en ser pai, as gañas de rechinar non lle faltan. Logo de moito insistir, mollándoa día sí e día tamén e sen máis proveito que o feito do momento, ofreceuna a canto santo hai, San Ramón, San Campio, San Andrés, pero nin a de tres! A muller como se nada…

Mentras o paspán se preocupaba buscando novas terapias, ela seguía ausente pensando no último Tweet que recibirá. A todo esto, teño que decir que Conchita é unha desas mulleres “modernas” un tanto egoísta, unha muller que non acepta a idea de ter fillos só polo simple feito de que forme parte dun proceso natural, máis ben é muller de vivir a vida rascándoa de aquí para alá.

Un día paseando pola capital,  chamoulles a atención un cartel luminoso que penduraba da primeira pranta do número 24 dunha rúa céntrica de Compostela, un centro de rehabilitación de alto rendimento onde curaban a un de todo canto había, reuma, catarros, psoriasis, dores menstruais, stress, mal de amores, espabilación de papanatas, cansancio, aburrimento… etc. Cando el tal viu, non dudou en animala a  unha sesión, ela toda complacida, non fixo outra cousa que aceptar. El pedíulle a Deus que o remedio fose eficaz, ela a Deus viuno despois, unha vez dentro.

Xa dentro do local, unha sala rechea de xente agardaba o masaxe profesional. Cando lle tocou o turno a Conchita, Rubén non sabía se rir ou chorar, xa que detrás daquela porta non se oía outra cousa que risas, gritos e xemidos, onde o dominicano a traballaba ben traballada. Quedaría preñada…?

Por desgracia, queiramos ou non, vivimos nunha sociedade moi materialista, na que se mira con recelo a esas mulleres sen instinto maternal, pensando que non ter fillos é unha decisión egoísta como se fose por non querer asumir responsabilidades, renegando á vidorra.

Por que tanto insistir…! Que non che gusten os animais nin os fillos, debería ser unha opción tan respetuosa como outras opcións da vida.

Non por eso o pai se ten que sentir como un trasto vello con cachos de bronce enferruxados.

Que non ser nai, sexa obxetivo cuestionable…!

Un saúdo