Castro Cidá

-
Había que ter moi poucas luces, para ser galego e non coñecer ningún Castro Celta, pero como non todo o mundo ten o privilexio de sentirse da Terra, aquí lles deixo unha pequeña aclaración do que son os Castros.

Os Castros son as ruinas de poboados fortificados onde vivian os Celtas, que polo xeral están situados  en sitios elevados.
A súa orixe remóntase a Edade de Bronce (século VIII a. C.) pero ata a Edade de Ferro non alcanzaron o seu maior desenvolvemento,  sendo abandoados ou transformados (perdendo toda a esencia Celta) coa chegada dos romanos alá polo século I d. C.
Os máis destacados son o de Viladonga en Castro de Rei, o de Borneiro en Cabana da Bergantiños, o de Santa Tecla na Garda, e como xoia da coroa, temos o Castro de Baroña. Estes son catro entre os centos deles que hai, un deses moitos e menos coñecido é o Castro Cidá, situado no municipio de Ribeira. Este ademáis das vivendas da época castreña, dispón dunha construcción máis moderna que corresponde a unha cabana de seguimento marítimo do século XVII. Tamén dispón dun soberbio enclave; no cal se divisa o Parque Natural das Illas Atlánticas, o Parque Dunar coas súas correspondentes praias, as Lagoas de Carregal e Vixán e o pobo de Corrubedo co seu famoso faro delimitando as rías de Arousa e Muros e Noia.

Aquí vos deixo unhas fotos para que morrades de envexa e o visitedes.

Un abrazo e feliz día das Letras Galegas.



Carteis de sinalización

Para chegar a Este Castro, hai unha ruta de senderismo moi ben sinalizada


Este enclave está cheo de Digitalis Purpurea, planta silvestre da familia das escrofulariaceas, máis coñecidas como  dedaleras, dixitais ou estraloques

Nesta imaxe pódese observar unha das marcas coa praia de Coroso e illa dos Ratos ao fondo

Este espazo ten pinta de que fora a eira

Polo visto, non todas as vivendas tiñan forma redonda nin ovalada. Xa daquela había veciños "Distintos"

Vivendas poligonales con Aguiño ao fondo

Hai multitude de marcas pero descoñezo o seu significado. Sinto!


Nesta imaxe, ademáis das ruinas das vivendas, pódese observar ao fondo o Parque Dunar

Ubicación: Riveira, La Coruña, España

Comentarios

Publicar un comentario

Entradas populares

Donald Trump en Baroña

-
Imaxe
O título deste post ben podía ser “Amansa Bestias” nel vou contar algo inédito sobre o Sr. Donald Trump, vou falar da    estancia que pasou en Baroña sen que a prensa rosa nin os xornais se enteraran. Donald Trump na entrada do recinto fortificado do Castro de Baroña O reloxo da cafetería marcaba as 9:45 cando o presidente a bordo do Air force one, e baixo un maior secretismo tomaba terra no aeroporto de Rosalía de Castro (ata ese momento descoñecíase se viña en plan de negocios ou lecer). Escoltado polas autoridades competentes e sen moito paripé, axiña chegou ao punto de destino, Baroña. Víase ansioso por facer negocios nesta parte da ría, beber Albariño e comer ben, de feito o primeiro que fixo nada máis chegar, foi recorrer os mellores locais de hostalería da parroquia e relacionarse coa xente do lugar cunha especie de castellano averiado, que quen lle dera a moitos! Dende O Pino ata Ínsua pasando polo Castro e Arnela, rematando cunha brisca na
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 1)

-
Imaxe
Debido a que o último proxecto " Aprendiz de lutier ", resultou ser unha paixón rotunda, decidín non abandoar ese estado de atracción e entusiasmo, seguindo coa lutería de andar por casa e dar comezo a outra obra de calibre análogo. Vou construir unha Mandolina napolitana, se che interesa o tema, aquí me tes. Publicarei nesta sección do blog a evolución da obra, tamén o farei na páxina  MANFER Style  de Facebook Que o disfrutes! Para curvar a madeira previamente húmida, utilizo este artiluxio caseiro de alto standing, consiste nun soplete que proxecta lume nun tubo metálico co fin de quentalo A madeira do varetaxe, aros e mástil optei porque forse de arce, unha madeira pouco usual na comarca do Barbanza, pero Madeiras Caype de Frións, sorpréndeme coas mellores pezas.  As veces a riqueza está ao lado da casa, e nós buscando polo mundo adiante sen sabelo! Encolando o aro guía no mástil, tendo en conta deixar libr
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 3)

-
Imaxe
Efectúo os traballos de lutería, sempre vista aos viandantes, nun garaxe dunha rúa moi transitada de Aguiño, non só pola xente que vai ou ven da praia, se non tamén pola que anda a pasear, circunstancia que nestes momentos (agosto, mes de vacacións por excelencia) me recorda aos primeiros días de rebaixas dos centros comerciais.  Aínda que na casa dun, cada un fai o que quer, unha actividade realizada vista ao público, fai que sexa distinta a calquer outra, procuro en todo momento gardar a compostura, sendo o máis sociable posible, intento ser respetuoso, amable e sen perdela paciencia, xa que son moitos os que pasan sen decir nada, pero tamén son moitos os que se deteñen a falar e a observar o que teño entre mans, cada un di o que lle parece, uns falan moito sen decir nada, outros con poucas palabras dinno todo e tamén hai quen di disparates como se nada, sen ir máis lonxe, hoxe acurriron tres detalles curiosos que vos quero contar: Un dos viandantes non se cortou en preguntar s
Ler máis

Os cans da miña aldea

-
Imaxe
Neste post vou falar dos cans que había na aldea que me criei. Tristemente, nesa entrañable aldea, só quedan vellos, casas baleiras e corredoiras cheas de silvas e fieitos. Unha aldea que se está esmiuzando como moitas outras espalladas por Galicia adiante. A consecuencia de tal esfarelo, non só fixo que minguaran os veciños, tamén a comunidade canina foi a menos como a auga no verán, situación que me fai lembrar de neno, daquela cando vivía   nunha das aldeas con máis cans en toda a contorna. Tal era a febre perruna, que exceptuando catro veciños (dos trinta e dous que éramos) o que non tiña un can, tiña tres ou catro. Había cans por tódolos lados e de tódolos tipos, dende os máis arteiros para a caza, ata o xenuíno can de palleiro, pasando por cruces perralleiros que eran como quen non os tiña, sen esquecer o can de “rasaloba” que tiña algún que outro veciño doente. Non sei ata que   punto é certo eso de que os cans son como os donos... Dende o Cotarelo ata a Mourella, pas
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 2)

-
Imaxe
A mandolina é un instrumento italiano do século XVII, composto de oito cordas, divididas en catro ordes afinadas de grave a agudo: Sol, Re, La, Mi.  A finais do século XVIII  comezan a utilizalo compositores como:  Vivaldi, Mozart, Giovanni, Paganini e Beethoven entre moitos outros, posicionandoo como instrumento favorito nos salons máis refinados de época. A nivel informativo, queda dicir que no museo Stradivariano de Cremona, consérvanse os planos de construcción, con anotacións do propio Antonio Stradivari. IR Á SEGUINTE FASE IR Á FASE ANTERIOR IR A MANFER Style IR AO INICIO
Ler máis