O pan de cada día

Adico este post aos

que dunha maneira 

ou doutra, falan de 

Paparroda. Gracias.

Fai uns días vin na tele unha reportaxe sobre o pan, púxome os pelos de punta, sinceramente fíxome reflexionar, e de seguro que a moitos de vós tamén. Polo tanto, o escrito de hoxe vai sobre ese alimento tan consumido.

O pan que comemos, ten de todo máis que trigo

Onte, sendo eu un cativo, os fornos (que todos eran de leña) tiñan á beira  montóns de casqueiros e recortes de pino, que os serradoiros lles suministraban. Pero non sempre foi así, xa que moito antes, na  década dos corenta, os fornos quentábanse co que a xente apañaba no monte, carrouchas, toxo e garabullos. Evidentemente o transporte non era a gasoil... Sempre me preguntei, cantos feixes de mato habería que levar, para consagrar o alcume de carroucheiro? De seguro que moitos, pero deso xa case ninguén se acorda. Máis tarde veu a electricidade, e con ela outro tipo de fornos máis modernos, prescindindo de carrouchas, mato e casqueiros, pero curiosamente, aínda hoxe en día, se sigue vendendo pan co reclamo de que é de forno de leña.

Por moito que nos pese, a meirande parte do pan que consumimos está elaborado en panificadoras, e chega conxelado a cada localidade, para que cans e gatos o vendan “recién orneado”. Pan quente a calquer hora en calquer lado, froiterías, bares, kioscos, gasolineiras... O malo é dunha vez que arrefríe, parece chicle!

Sorpréndeme o ben que algúns desalmados o teñen montado, todo unha operación de marketing para meternos polos ollos  reclamos publicitarios que venden por si solos, pan artesán, pan de masa madre, pan de forno de leña etc. A ver quen pica! Aínda que valorando o que vexo por aí, xa dudo se a xente prefiere pan de calidade ou pan quentiño a calquer hora.

Todos sabemos que para ser competitivo e vender ao mellor prezo, hai que abaratar costes, e abaratar costes non sempre é doado, pero aínda así, hai unha forma fácil e canalla de conseguilo, como é sacrificar a calidade dos ingredientes. Non vou entrar en detalles de se o trigo de agora é mellor ou peor que o de antaño, posiblemente aquelas variedades foran mellores, pero de seguro que as da actualidade dan máis rendemento, e eso é o que verdadeiramente lle importa aos empresarios, eso xa o di todo.

Pero por si fose pouco, os muiñeiros separan meticulosamente as distintas partes do gran, para que os foriñeiros tamén meticulosamente as mesturen con outras sustancias (non sempre tan inocuas nin dixestivas) co único fin de abaratar. Parece ser que enganar ao consumidor é o de menos... Por este motivo a fariña que se utiliza na maior parte dos locais é mediocre tirando a mala, a fariña de calidade non aparece nin por telescopio, de aí ese pan tan ruín, pero aínda teñen a santa desfachatez de chamarlle aos locais, boutiques do pan, sin cortarse un pelo oes! Cando unha boutique e unha tenda de productos selectos, productos de calidade. Por moitas pasas, noces ou lacasitos que lle boten, se o pan é cativo, é cativo e punto. Non me disfraces o pan, deixa a carnavalada para febreiro!

Que lle estamos metendo ao corpo?

O que se consigue con estas modas é que cada día o pan se alonxe máis daquel alimento nutritivo, dixestivo e saudable que era de antaño. Con tanto enmascaramento, xa un non recorda a que sabe o pan de verdade!

A receita orixinal deste alimento era auga, fariña, sal, levadura e moito cariño. Agora penso que xa leva máis cousas... Top secret! Se non que lle pregunten aos de Telepizza se o segredo está na masa ou non.

Seguidamente expoño unha analítica exhaustiva, sobre os ingredientes do pan, nos cales eses rastreiros poden reducir costes.

A pesar de que a auga é un ben escaso, nela pouco se pode abaratar, no inverno chove canto quer e os ríos van cheos... Que líquido é máis barto que a auga? Tanto a gaseosa como o viño de cartón son máis malos, pero non máis baratos.

De seguro que algún día, o sal se puido sustituir por o sudor ocasionado de tanto amasar, pero nin eso! Agora amasan as máquinas, elas xeneran enerxía reactiva, pero de momento non sudan. Polo tanto o cloruro de sodio NaCl con todo o saleiro que poida ter, tamén é insustituible.

Referente a levadura tampouco hai moito que decir, xa que para a elaboración do pan, xa fai tempo que se utiliza levadura química, nada que ver coa procedente de hongos que é máis saudable e tamén máis cara, polo tanto aquí tampouco hai nada que sustituir.

Outro “ingrediente” importante na elaboración do pan é o cariño. Que palabra tan bonita e que pouco se aplica... Atrévome a decir que está en perigo de extinción. Quero pensar que o seu uso nas panificadoras é cero patatero, o importante é sacar o producto para diante, o cariño é o de menos, que cariño nin leches!

Por último queda a fariña, resultado de moer o gran, o cal se divide en tres partes, das cales unha delas é o xermen, a pesar de ser a parte máis valiosa do cereal, curiosamente non está incluido na maioría dos pans. QUEEE! Curioso verdade?

Este feito dá moito que desconfiar e personalmente dame moita rabia que me intenten vender pan artesán sen selo.

Agora chámaselle pan a calquer cousa, pero eu aínda gardo nas pituitarias o olor daqueles fornos que tanto arrecendían ao pasar xunto deles... Aquel si que era pan de verdade...