MANDOLINA NAPOLITANA (albaroque)

-
Mandolina napolitana MANFER Style

Xa vai facer un ano, que con moita ilusión mercaba a madeira para construir esta mandolina napolitana, un proxecto ambicioso que levei con moito afán de principio a fin. Tamén é verdade, que por mor á dichosa humidade ambiental que temos aquí no Barbanza, xa levo máis dun par de meses sen poder avanzar, pero co tempo marabilloso que tivemos a semana pasada, non quedaba outra que darlle caña a mazo, e así foi. Estou contento como un cuco, porque chegou o momento do albaroque, todo saíu según o previsto, con todo o que eso significa. 
Quédome coa fascinante sensación de superar outro momento crucial. 









Como a etiqueta ten que durar tanto como a mandolina, para a súa protección apliquei unha capa fina de cera acabado anticuario, desta forma non hai humidade nin bichoco que lle entre. 



O mástil, zoque e caixa armónica, están feitos de arce rizado, a tapa armónica de abeto alemán, o diapasón, a roseta e o puente de ébano, a varetaxe está repartida entre abeto engelmann e arce, os zoquetillos son de cedro, a tapa da pala é de castaño galego, a cejuela e a selleta son de óso. Para o acabado utilicei tinte de nogal. A mandolina ten un largo de 692x276mm de ancho, un fondo de 176mm e un tiro de 358mm. 




Non quixen rematar o instrumento, sen utilizar algunha das nosas madeiras, polo que elixín, castaño galego (en cor natural) para a tapa da pala. Teño que dicir que foi todo un acerto, esas liñas escuras lonxitudinais, danlle á pala un toque de finura superior.

Tanto a cejuela como a selleta tamén son pezas de primeirísima calidade, feitas dun fémur de tenreira galega, as cordas son de aceiro anticorrosión 2X0´11, 2X0´15, 2X0´26, 2X0´40mm








Fóchedes moitos os que ao longo deste tempo, me preguntáchedes por ela, douvos as gracias pero non sen antes decirvos que no meu interior rebosaba de felicidade con tal oir, ata cando os máis incrédulos e remisos dician: “pero moito tardas en acabala!” xúrovos que era un auténtico pracer oir tales verbas. Gracias.


Para rematar, vou contar unha pequena historia que aconteceu a principio do século XX, entre a I Guerra Mundial e a Guerra Civil, daquela cando os galegos emigraban a Cuba para traballar de xornaleiros nas plantacións de azucre e tabaco. Todos foron fuxindo da fame, uns quedaron alá, outros viñeron, só uns poucos fixeron fortuna.
O baroñés Emilio Castaño foi un de tantos, este ademais da maleta con catro trapos, tamén levou consigo unha mandolina napolitana, si, unha moi parecida a esta que eu acabo de facer. O penoso foi que nada máis chegar a Habana, doulla a un terratenente a cambio dun sombreiro, un pantalón, un par de zapatos e dúas camisas. Traballou como un galego para recuperala, pero nunca máis supo dela.

Esta é unha das innumerables historias de instrumentos, que os emigrantes deixaron polo mundo adiante. Sementando cultura sen sabelo. 
Para os interesados en saber como é o son dunha mandolina napolitana MANFER Style, aquí deixo o enlace de Youtube. Que o disfrutedes!

 Aquí vos deixo o que ven sendo, para mostra un botón. 


https://youtu.be/pxUsEWusbnY


Un saúdo.




Comentarios

Publicar un comentario

Entradas populares

Donald Trump en Baroña

-
Imaxe
O título deste post ben podía ser “Amansa Bestias” nel vou contar algo inédito sobre o Sr. Donald Trump, vou falar da    estancia que pasou en Baroña sen que a prensa rosa nin os xornais se enteraran. Donald Trump na entrada do recinto fortificado do Castro de Baroña O reloxo da cafetería marcaba as 9:45 cando o presidente a bordo do Air force one, e baixo un maior secretismo tomaba terra no aeroporto de Rosalía de Castro (ata ese momento descoñecíase se viña en plan de negocios ou lecer). Escoltado polas autoridades competentes e sen moito paripé, axiña chegou ao punto de destino, Baroña. Víase ansioso por facer negocios nesta parte da ría, beber Albariño e comer ben, de feito o primeiro que fixo nada máis chegar, foi recorrer os mellores locais de hostalería da parroquia e relacionarse coa xente do lugar cunha especie de castellano averiado, que quen lle dera a moitos! Dende O Pino ata Ínsua pasando polo Castro e Arnela, rematando cunha brisca na
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 1)

-
Imaxe
Debido a que o último proxecto " Aprendiz de lutier ", resultou ser unha paixón rotunda, decidín non abandoar ese estado de atracción e entusiasmo, seguindo coa lutería de andar por casa e dar comezo a outra obra de calibre análogo. Vou construir unha Mandolina napolitana, se che interesa o tema, aquí me tes. Publicarei nesta sección do blog a evolución da obra, tamén o farei na páxina  MANFER Style  de Facebook Que o disfrutes! Para curvar a madeira previamente húmida, utilizo este artiluxio caseiro de alto standing, consiste nun soplete que proxecta lume nun tubo metálico co fin de quentalo A madeira do varetaxe, aros e mástil optei porque forse de arce, unha madeira pouco usual na comarca do Barbanza, pero Madeiras Caype de Frións, sorpréndeme coas mellores pezas.  As veces a riqueza está ao lado da casa, e nós buscando polo mundo adiante sen sabelo! Encolando o aro guía no mástil, tendo en conta deixar libr
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 3)

-
Imaxe
Efectúo os traballos de lutería, sempre vista aos viandantes, nun garaxe dunha rúa moi transitada de Aguiño, non só pola xente que vai ou ven da praia, se non tamén pola que anda a pasear, circunstancia que nestes momentos (agosto, mes de vacacións por excelencia) me recorda aos primeiros días de rebaixas dos centros comerciais.  Aínda que na casa dun, cada un fai o que quer, unha actividade realizada vista ao público, fai que sexa distinta a calquer outra, procuro en todo momento gardar a compostura, sendo o máis sociable posible, intento ser respetuoso, amable e sen perdela paciencia, xa que son moitos os que pasan sen decir nada, pero tamén son moitos os que se deteñen a falar e a observar o que teño entre mans, cada un di o que lle parece, uns falan moito sen decir nada, outros con poucas palabras dinno todo e tamén hai quen di disparates como se nada, sen ir máis lonxe, hoxe acurriron tres detalles curiosos que vos quero contar: Un dos viandantes non se cortou en preguntar s
Ler máis

Os cans da miña aldea

-
Imaxe
Neste post vou falar dos cans que había na aldea que me criei. Tristemente, nesa entrañable aldea, só quedan vellos, casas baleiras e corredoiras cheas de silvas e fieitos. Unha aldea que se está esmiuzando como moitas outras espalladas por Galicia adiante. A consecuencia de tal esfarelo, non só fixo que minguaran os veciños, tamén a comunidade canina foi a menos como a auga no verán, situación que me fai lembrar de neno, daquela cando vivía   nunha das aldeas con máis cans en toda a contorna. Tal era a febre perruna, que exceptuando catro veciños (dos trinta e dous que éramos) o que non tiña un can, tiña tres ou catro. Había cans por tódolos lados e de tódolos tipos, dende os máis arteiros para a caza, ata o xenuíno can de palleiro, pasando por cruces perralleiros que eran como quen non os tiña, sen esquecer o can de “rasaloba” que tiña algún que outro veciño doente. Non sei ata que   punto é certo eso de que os cans son como os donos... Dende o Cotarelo ata a Mourella, pas
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 2)

-
Imaxe
A mandolina é un instrumento italiano do século XVII, composto de oito cordas, divididas en catro ordes afinadas de grave a agudo: Sol, Re, La, Mi.  A finais do século XVIII  comezan a utilizalo compositores como:  Vivaldi, Mozart, Giovanni, Paganini e Beethoven entre moitos outros, posicionandoo como instrumento favorito nos salons máis refinados de época. A nivel informativo, queda dicir que no museo Stradivariano de Cremona, consérvanse os planos de construcción, con anotacións do propio Antonio Stradivari. IR Á SEGUINTE FASE IR Á FASE ANTERIOR IR A MANFER Style IR AO INICIO
Ler máis