MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 10)

-
Caprichos para unha privilexiada!

Tódolos instrumentos están en contínua evolución, pero a mandolina napolitana xa dende os seus inicios, foi un instrumento precioso, encántame! Para a súa construcción utilizo técnicas actuáis, pero eso sí, procurando conservar a esencia de antaño, e siga sendo radicalmente idéntica ao seu inicio na Edade Media, cando era un instrumento codiciado por juglares e trovadores. Na actualidade está en franco desuso, utilizada só por tunos, comparsas e rondallistas, para que disfruten uns poucos, aínda que esto do disfrute é moi relativo, se non que llo pregunten ao pobo de Aguiño cando asiste a calquera dos múltiples concertos que a súa rondalla ofrece de balde. 

Sempre que poido vou os concertos que a Rondalla de Aguiño ofrece polo mundo adiante, actúe onde actúe, a experiencia é fascinante, pero cando o fan aquí en Aguiño, paréceme bochornoso o espectáculo dos ointes, unha mistura de móbiles sen apagar, atendendo máis ao WhatsApp que outra cousa e o ruxe ruxe das vellas arreglando a vida dos veciños, é algo que me supera. 
Odiosa a xente esta que lle presta atención a todo excepto ao que ten que atender.
Sinceramente, parecen energúmenos poseidos.

 Aquí vos deixo case 40 fotos, a modo ilustración de distintas partes desta fase. Que as disfrutedes!



Pasiño a pasiño, chegou o turno do diapasón, un diapasón negro como o cu do pote. 










Incrustacións de nacar procedentes de China, traídas por o Marco Polo actual.


Algún traste ten que ser o primeiro aínda que vaia en segunda posición, a separación entre eles é conforme a un tiro de 359mm.



Tanto o puente como o diapasón son de ébano, dúas pezas clave na calidade do son. Non quero pensar no que queda por pulir.


A exclusividade deste puente, conleva a un diseño propio e único no mundo  enteiro. A ver o que sae de aquí!














Como podedes ver, para o encolado do puente utilizo o sistema tradicional chino, canas para facer un traballo de perlas.

Istes ósos de pura tenreira galega (idénticos aos que usaba o mesmísimo Stradivarius) son para confeccionar tanto a selleta como a cejuela.

O que menos pensa o carniceiro cando lle pido estes ósos, é que son para tal fin, aínda que con este frío que fai, unha sopiña ao toque de fémur tampouco viría mal.







Así pulía, así, así.













Comentarios

Publicar un comentario

Entradas populares

Donald Trump en Baroña

-
Imaxe
O título deste post ben podía ser “Amansa Bestias” nel vou contar algo inédito sobre o Sr. Donald Trump, vou falar da    estancia que pasou en Baroña sen que a prensa rosa nin os xornais se enteraran. Donald Trump na entrada do recinto fortificado do Castro de Baroña O reloxo da cafetería marcaba as 9:45 cando o presidente a bordo do Air force one, e baixo un maior secretismo tomaba terra no aeroporto de Rosalía de Castro (ata ese momento descoñecíase se viña en plan de negocios ou lecer). Escoltado polas autoridades competentes e sen moito paripé, axiña chegou ao punto de destino, Baroña. Víase ansioso por facer negocios nesta parte da ría, beber Albariño e comer ben, de feito o primeiro que fixo nada máis chegar, foi recorrer os mellores locais de hostalería da parroquia e relacionarse coa xente do lugar cunha especie de castellano averiado, que quen lle dera a moitos! Dende O Pino ata Ínsua pasando polo Castro e Arnela, rematando cunha brisca na
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 1)

-
Imaxe
Debido a que o último proxecto " Aprendiz de lutier ", resultou ser unha paixón rotunda, decidín non abandoar ese estado de atracción e entusiasmo, seguindo coa lutería de andar por casa e dar comezo a outra obra de calibre análogo. Vou construir unha Mandolina napolitana, se che interesa o tema, aquí me tes. Publicarei nesta sección do blog a evolución da obra, tamén o farei na páxina  MANFER Style  de Facebook Que o disfrutes! Para curvar a madeira previamente húmida, utilizo este artiluxio caseiro de alto standing, consiste nun soplete que proxecta lume nun tubo metálico co fin de quentalo A madeira do varetaxe, aros e mástil optei porque forse de arce, unha madeira pouco usual na comarca do Barbanza, pero Madeiras Caype de Frións, sorpréndeme coas mellores pezas.  As veces a riqueza está ao lado da casa, e nós buscando polo mundo adiante sen sabelo! Encolando o aro guía no mástil, tendo en conta deixar libr
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 3)

-
Imaxe
Efectúo os traballos de lutería, sempre vista aos viandantes, nun garaxe dunha rúa moi transitada de Aguiño, non só pola xente que vai ou ven da praia, se non tamén pola que anda a pasear, circunstancia que nestes momentos (agosto, mes de vacacións por excelencia) me recorda aos primeiros días de rebaixas dos centros comerciais.  Aínda que na casa dun, cada un fai o que quer, unha actividade realizada vista ao público, fai que sexa distinta a calquer outra, procuro en todo momento gardar a compostura, sendo o máis sociable posible, intento ser respetuoso, amable e sen perdela paciencia, xa que son moitos os que pasan sen decir nada, pero tamén son moitos os que se deteñen a falar e a observar o que teño entre mans, cada un di o que lle parece, uns falan moito sen decir nada, outros con poucas palabras dinno todo e tamén hai quen di disparates como se nada, sen ir máis lonxe, hoxe acurriron tres detalles curiosos que vos quero contar: Un dos viandantes non se cortou en preguntar s
Ler máis

Os cans da miña aldea

-
Imaxe
Neste post vou falar dos cans que había na aldea que me criei. Tristemente, nesa entrañable aldea, só quedan vellos, casas baleiras e corredoiras cheas de silvas e fieitos. Unha aldea que se está esmiuzando como moitas outras espalladas por Galicia adiante. A consecuencia de tal esfarelo, non só fixo que minguaran os veciños, tamén a comunidade canina foi a menos como a auga no verán, situación que me fai lembrar de neno, daquela cando vivía   nunha das aldeas con máis cans en toda a contorna. Tal era a febre perruna, que exceptuando catro veciños (dos trinta e dous que éramos) o que non tiña un can, tiña tres ou catro. Había cans por tódolos lados e de tódolos tipos, dende os máis arteiros para a caza, ata o xenuíno can de palleiro, pasando por cruces perralleiros que eran como quen non os tiña, sen esquecer o can de “rasaloba” que tiña algún que outro veciño doente. Non sei ata que   punto é certo eso de que os cans son como os donos... Dende o Cotarelo ata a Mourella, pas
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 2)

-
Imaxe
A mandolina é un instrumento italiano do século XVII, composto de oito cordas, divididas en catro ordes afinadas de grave a agudo: Sol, Re, La, Mi.  A finais do século XVIII  comezan a utilizalo compositores como:  Vivaldi, Mozart, Giovanni, Paganini e Beethoven entre moitos outros, posicionandoo como instrumento favorito nos salons máis refinados de época. A nivel informativo, queda dicir que no museo Stradivariano de Cremona, consérvanse os planos de construcción, con anotacións do propio Antonio Stradivari. IR Á SEGUINTE FASE IR Á FASE ANTERIOR IR A MANFER Style IR AO INICIO
Ler máis