Co medo nos pés

Os protagonistas da historia que vos vou contar, son Antón de 75 anos, a súa dona Mercedes de 73 e un animaliño onicofáxico do cal descoñezo a idade.

Antón e Mercedes, a pesar de levar casados dende o ano 1962, só fai 14 que viven en condición de inquilinos, nunha casa vella e descoidada, que leva unha década pedindo a gritos unha reforma.

A situación da casa non está precisamente no casco urbán, está máis ben solitaria,  ben afastada da bichicomada. O único acceso que hai para chegar a ela, é unha carretera asfaltada, chea de fochancas e ben señalizada ata cruzar unha ponte medieval, despois só nos queda un largo camiño sorteando raíces, croios e bosta fresca, o seu fin está nun muro con reixas, no que un portal de fundición, luce unha fermosa aldaba de bronce. Dentro, un embrollo de distintas especies vexetais, forman un xardín estrado de prantas con flores de multitude de olores, tamén hai insectos, carreiros de formigas, cagallas de coellos, vermes, arañas de non sei cantas cores e un asador. Alí todos conviven baixo dúas árbores enormes, entre as súas copas, tímidamente pasan catro raios de sol contados, dóus exemplares que o finado de non sei quen, trouxera de non sei onde. 

Unha casa de dous andares que goza dunhas excelentes vistas, ten un par de dormitorios, trasteiro, baño, cociña e salón, onde se atopa unha mesa enorme e oito cadeiras. Ao lado da fiestra hai un sofá no que Antón aproveitando a luz do día, pasa máis horas durmindo, que lendo o xornal que a diario merca cando o pan. Tamén hai un antiguo gramófono no mesmo moble que o da tele. Un chineiro onde se ve unha ducia de pratos, un xogo de café, unha botella de Oporto, un LP dos Beatles e un reloxo despertador detido nas 4:15 

Se non fose polas manchas de friúra e un roedor pardo aterciopelado, que vive como hóspede nun buraco da viga apolillada do sobrado, un dos dormitorios estaría prácticamente baleiro, noutro, un papel morado cunha orla a media altura, encárgase de cubrir tódalas paredes dunha habitación repleta de libros e obxectos sentimentais, un rosario, unha pluma de torcaza, un sutil anaco do muro de Berlin, un penique acuñado no 62, as arras da súa voda, e algunha que outra cousa máis. 

A casa onde vive esta parella, sería unha casa como outra calquera, que tivera un rato aterciopelado nun dormitorio empapelado, se non fora porque existe unha forza sobrenatural que fai elevar a Mercedes ao limbo do paraíso... Esta señora disfruta dun agradable soño que ademáis de repetirse cada certo tempo, inexplicablemente vólvese realidade. Queda adormecida imaxinándose como o marido ao mesmo tempo de mordiscarlle as uñas dos pés, faille cóxegas nas pantorrillas, dunha maneira tan suave, tan pracenteira e tan aterciopelada que sempre se deixou levar sen manifestación algunha, ata que agora, logo de medio ano do falecemento do marido, síntese atemorizada. 

Inexplicablemente séguenlle roendo as uñas dos pés ao mesmo tempo que lle dan caricias aterciopeladas da mesma maneira que o marido llo fixera sempre. O soño segue facéndose realidade.

Se queres escoitar a canción que máis pincharon naquel gramófono. PINCHA AQUÍ