A mexada do can
 |
| Feliz verán a todos |
De antemán quero deixar claro que todo o que vou
escribir neste post, non deixa de ser unha simple opinión persoal. Ao que lle
guste ben, e ao que non, tamén ben. Aos de humor apretado, mellor non llo
recomendo, non vaia ser que se lle irrite o duodeno. O resto que o disfrutedes.
Aínda que a agüita
amarilla sexa a causante deste post, esta non ten nada que ver coa canción de
Los Toreros Muertos que tanto éxito tivo
a finais dos oitenta, que bah! O tema de hoxe, é un MTPP (marcación territorial
por pis). Vou escribir sobre as mexadas dos cans e o afamado inhibidor urinario
canino, que tanto se estila neste lado da ría. Agora vos conto.
Atrévome a decir que este pobo pasaría
desapercibido se non fose pola cantidade de botellas que a xente pon diante das casas, co fin de evitar que os cans lles mexen nas soleiras. Este suceso por
moito que se queira non pasa inadvertido para ninguén, de feito xa se coñecen
como os “espantacans”. Tanto é así, que o pobo xa está parecendo un muladar de botellas, como ben dixo, García
Márquez en “Crónica de una muerte anunciada”.
O “espantacans” non é cousa de
agora, esto xa ven de largo. En calquer parte do mundo con fauna canina, úsase a
dichosa botella de plástico chea de auga. A pesar de non servir para nada, xa
que a ciencia que hai detrás é nula e carece de fundamento, non perdades a
esperanza, xa que o día menos pensado a University of Wisconsin, co afán de
coller popularidade na rama de Etología, bota man do asunto e estuda o caso. Mentras
tanto aí a tendes diante da casa, lucindo como peza ornamental, quen o diría...
Chámalle burro ó cabalo!
Non quería romperlle a ilusión a ninguén, pero
chegado este punto aínda que o vecindario vire contra min, teño que decilo! A
ver se se entera dunha vez por todas, esto das botellas está ben como necesidade que ten a xente de creer en algo,
pero non deixa de ser unha gilipollez suprema. A solución
está máis en eliminar olores, que encher as aceras de botellas.
Máis
limpeza e menos pijotada.
Pero bueno... Neste pobo hai máis que botellas, hai oito praias, todas elas fermosas (das cales unha é nudista e outra gay), tamén dispón
dun estaleiro, unha froitería, unha librería, un parque con catro fumetas
desafiando ao futuro, un colexio, unha lonxa, un zapateiro, unha biblioteca da que presumen sen pisala, un conservatorío no
que os domingos hai baile, unha farmacia, unha pescadería, un campo de futbol que
máis que campo, parece unha xuntanza de amantes pisando colillas, unha igrexa e
dúas cruces para catro beatas, dous supermercados, dous fornos, duas
floristerías, dous estancos, dous portos (un deles fenicio), dous bancos e unha caixa e catorce bares dos
cales a metade están cheos de pura cacicada.
Ah! Que se me olvidaba! Este ano tamén “disque” hai
unha comisión de festas con actitudes
previlexiadas.
En realidade dame igual o grado de marulada que se
gaste o vecindario, e tamén me importa ben pouco o que cada un poña diante da
súa porta, mentras non me moleste... Xa pode ser o ramo do Espíritu Santo, a
foto do amante ou un capacho coa auga da caldeirada, por min como se queren amarrar o cabalo... Simplemente “me la suda”. O que está claro é que así
como o can marca o territorio, aportando co seu mexo información específica e
valiosa para outros cans, toda aquela persoa
que teña a dichosa botella diante da casa, tamén está aportando unha man de
información que nin os cans. Primeiro, de auténtico guarrindongo, xa podes ir limpando a soleira, xa que os cans son atraídos polos olores e non pola vista. Por
último, eles non entenden de botellas, dalle igual que teña auga, viño ou whisky,
non lles pasan as túas.
Por sorte cada ano que pasa, son máis os cans que
logran rematar o bacharelato, non sei se sabes que un can con estudos mexa únicamente
en sitios para tal fin.
Non tires coas botellas...!
Marulo: Que persiste nas súas ideas ou actitudes, mesmo ante a evidencia de estar
equivocado ou obrando mal.
Comentarios
Publicar un comentario