PAPARRODA

Está claro que as apariencias enganan, e digo isto, porque cara ao mundo estou aquí todo tranquilo cunha actitude recreada e sosegada, como se estivera facendo un estudo de balística, ou simplemente lazadas nunha corda de esparto, cando en realidade estou sometido a unha preocupación constante, causada por un día enteiro de arresto domiciliario, si, estou de garda.  Menos mal que a idade do pavo xa vai alá, porque con tal de ir de varanda, a ista altura xa tería planeado unha huida pola porta de atrás ou simplemente polos conductos de ventilación, como fan nas pelis americanas. É boa verdade que despois dunha certa idade, logo de sobrevivir tempestades e caídas dende globos (que por certo, a última ben pensei non contala) a calma apodérase dun, e as gardas xa non son o que eran, agora só queda resignarse ao pé do cañón. Airear a mente con algún relato, facer un flan de ovo no microondas, unha empanada de xoubas no lar, ou calquer outra exquisitez culinaria sirve para matar o temp

Isto de andar en bici, é como un veleno descoñecido de agradable sabor persistente. Un veleno que atrae. Santuario en Cespón E tanto é así, que a historia vólveuse a repetir, outra volta máis pola contorna, outro día máis a Cabo de Cruz , os cabocrucianos xa estarán ata as pelotas de vernos facer alí a dichosa foto! A esta altura de século, penso que ata a bicicleta ten aprendido onde está cada unha das fochancas. Aínda que hoxe, o noso gato matou unha mosca oes! Chegamos a Cespón . Fun cos dous de sempre, #NOVO e #V1L4R, parece o título dunha novela de Castelao , pero non ten nada que ver... Ou si, quen sabe! Porque a pesar de que ningún deles traballa para o concello, son liantes canto queren. Os dous son altos como capitáns da Marina Mercante, abstéñome en dicir que son guapos, básicamente por dous motivos 1º Igual o creen 2º Polos malos entendidos que poidan xurdir. Un deles é de pel sonrosada, con cabelos e ollos claros, se non fose que nacíu aquí ao lado, ben

Xa fai algún tempo que levo de preguiceiro canto quero, sen escribir nin aquí nin alá, tal é así, que ata nin un tuit nin un tuat. Por certo, Tuat é unha rexión desértica no centro de Arxelia, na que abundan pequenos oasis. Algo así como o que tivemos esta semana na metade, un oasis que a transformou nunha semana atípica, polo que vou facer un resumo do que deron de si estes sete días. Penso que o contido non deixa de ser interesante, todo depende de ver ou non o espellismo no deserto.  Comezaba a semana falando de ortografía cuns amigos, o tema foi de se en castelán o correcto é escribir os meses en maiúscula ou minúscula.  Isto é o que di a RAE ao respecto. “ Mayúscula o minúscula en los meses, los días de la semana y las estaciones del año  Salvo que la mayúscula venga exigida por la puntuación (a comienzo de texto o después de punto), los nombres de los días de la semana, de los meses y de las estaciones del año se escriben en español con minúscula inicial: Nació el