PAPARRODA

Adico este post aos que dunha  maneira  ou doutra,  falan de  Paparroda.  Gracias. Fai uns días vin na tele unha reportaxe sobre o pan , púxome os pelos de punta, sinceramente fíxome reflexionar, e de seguro que a moitos de vós tamén.  Polo tanto, o escrito de hoxe vai sobre ese alimento tan consumido. O pan que comemos, ten de todo máis que trigo Onte, sendo eu un cativo, os fornos (que todos eran de leña) tiñan á beira   montóns de casqueiros e recortes de pino, que os serradoiros lles suministraban. Pero non sempre foi así, xa que moito antes, na   década dos corenta, os fornos quentábanse co que a xente apañaba no monte, carrouchas, toxo e garabullos. Evidentemente o transporte non era a gasoil... Sempre me preguntei, cantos feixes de mato habería que levar, para consagrar o alcume de carroucheiro ? De seguro que moitos, pero deso xa case ninguén se acorda. Máis tarde veu a electricidade, e con ela outro tipo de fornos máis modernos, prescindindo de carrouchas

Neste post vou contar un suceso que xa fixo esta semana quince días que ocurríu. Pensei en compartilo por dúas razóns, a primeira porque cousa ao xeito non pasa tódolos días e a segunda porque sei que aos amantes das cousas raras vos vai gustar. Este suceso insólito, aconteciulle a un tipo que se fai chamar Mr. Teel, un cidadán de United Kingdom, bombeiro retirado, que xa leva oito anos (dende que se xubilou) vivindo nestas terras, fala galego perfectamente, agás a pronunciación da letra Ñ que a articula como se fose unha N, pero polo menos fala o noso idioma, non como nós que levamos dende ben pequenos estudando inglés e pouco máis que o verbo “to be” sabemos. Descoñezo cales foron os motivos que trouxeron a este británico ata aquí, xa que por moito que se lle pregunte non solta prenda. Non se sabe se foi atraído polas fermosas vistas á ría, polo viño branco ou simplemente fuxindo do recio clima escocés, o que si sei, é que ademáis de un fascinante observa