Aprendiz de lutier

-
“Muller con mandolina” de Pablo Picasso 
Parece raro, pero moitas veces as carambolas da vida, levan a que tropecemos de cheo co que nos gusta. Descubrir un grupo musical que nunca escoitamos, atopar un niño de carrizo entre o panasco dun muro, sentir que foi un día de estudio productivo ou simplemente avistar o reflexo labrado dunha estrela fugaz. Só hai que estar no lugar adecuado no momento preciso, e voilà...!

O propósito deste post é informarvos a todos os seguidores de Paparroda de que no blog hai unha nova sección chamada Lutier, unha fusión de palabrería, fotografía e olor a madeira, xa que vou construir unha mandolina e publicar paso a paso a súa evolución. Agardo que vos guste.
A atención inusual que prestei en aninovo á orquestra Filarmónica de Viena, espertou en min, unha ansia que levaba tempo mergullando nos meus pensamentos. Agora, só queda xogar as cartas e consagrarme como un verdadeiro artesán. Con este proxecto, non teño nada que perder e moito que gañar, sobre todo no referente á satisfación persoal. Neste momento véxome sobradamente motivado para asumir o reto de construir (sen medo a fracasar) un instrumento musical de corda. Diredes, a onde vas lobo...? Só teño que decir que nunca se conseguiu nada sen intentalo. Tamén é certo que non teño moita idea de por onde agarrar o porco, pero sí moitas gañas, e un par de compañeiros "de lo glass" aos que recurrir, Google e YouTube, chapóns a dios dar! Coa súa axuda, coido levar a bo porto o dito de: “Poder é querer”.

A decisión de construir unha mandolina, é porque sempre foi un instrumento que me chamou a atención, non sei se pola forma que ten de améndoa, ou polo son que emite cando se trina, xa que calquera das dúas cousas me enche. A este instrumento de catro cordas dobres de procedencia italiana, xa os trovadores na Idade Media lle quitaron as magas canto quixeron, pero non só eles, tamén grandes compositores como Mozart e Vivaldi non quixeron ser menos, algunha peza para mandolina compuxeron por aí. Curiosamente a mandolina a pesar de estar moi extendida polo mundo adiante, entre nós segue sendo unha perfecta descoñecida, na actualidade hai tres variantes a ter en conta: napolitana, folk e bluegrass. Eu farei un remexido de todas elas, porque aínda non é momento de crear estilo propio, pero eso sí, quero facervos partícipes desta ansia desmedida que teño no corpo dende principios de ano. Tódolos pasos do proxecto, os vou publicar en "Lutier" ilustrando as entradas do tema, con esta fermosa imaxe do cadro “Muller con mandolina” de Pablo Picasso. Agárdovos! 

Está visto que entre tanta parsimonia arrombada, hai xente para todo, dende os que ven a rapaza do exorcista a plena luz do día, ata os que reviran as orellas como as moscas de Capirote, pasando polos que da noite para a mañá, lles da por construir mandolinas. Éche boa verdade que aínda sen saber moi ben a que sabor atribuilo, este mundo non está máis que para comelo.

 Que o disfrutedes!

 Se queres seguir o proceso, pincha AQUÍ




Comentarios

Publicar un comentario

Entradas populares

Donald Trump en Baroña

-
Imaxe
O título deste post ben podía ser “Amansa Bestias” nel vou contar algo inédito sobre o Sr. Donald Trump, vou falar da    estancia que pasou en Baroña sen que a prensa rosa nin os xornais se enteraran. Donald Trump na entrada do recinto fortificado do Castro de Baroña O reloxo da cafetería marcaba as 9:45 cando o presidente a bordo do Air force one, e baixo un maior secretismo tomaba terra no aeroporto de Rosalía de Castro (ata ese momento descoñecíase se viña en plan de negocios ou lecer). Escoltado polas autoridades competentes e sen moito paripé, axiña chegou ao punto de destino, Baroña. Víase ansioso por facer negocios nesta parte da ría, beber Albariño e comer ben, de feito o primeiro que fixo nada máis chegar, foi recorrer os mellores locais de hostalería da parroquia e relacionarse coa xente do lugar cunha especie de castellano averiado, que quen lle dera a moitos! Dende O Pino ata Ínsua pasando polo Castro e Arnela, rematando cunha brisca na
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 1)

-
Imaxe
Debido a que o último proxecto " Aprendiz de lutier ", resultou ser unha paixón rotunda, decidín non abandoar ese estado de atracción e entusiasmo, seguindo coa lutería de andar por casa e dar comezo a outra obra de calibre análogo. Vou construir unha Mandolina napolitana, se che interesa o tema, aquí me tes. Publicarei nesta sección do blog a evolución da obra, tamén o farei na páxina  MANFER Style  de Facebook Que o disfrutes! Para curvar a madeira previamente húmida, utilizo este artiluxio caseiro de alto standing, consiste nun soplete que proxecta lume nun tubo metálico co fin de quentalo A madeira do varetaxe, aros e mástil optei porque forse de arce, unha madeira pouco usual na comarca do Barbanza, pero Madeiras Caype de Frións, sorpréndeme coas mellores pezas.  As veces a riqueza está ao lado da casa, e nós buscando polo mundo adiante sen sabelo! Encolando o aro guía no mástil, tendo en conta deixar libr
Ler máis

MANDOLINA NAPOLITANA (construcción - fase 3)

-
Imaxe
Efectúo os traballos de lutería, sempre vista aos viandantes, nun garaxe dunha rúa moi transitada de Aguiño, non só pola xente que vai ou ven da praia, se non tamén pola que anda a pasear, circunstancia que nestes momentos (agosto, mes de vacacións por excelencia) me recorda aos primeiros días de rebaixas dos centros comerciais.  Aínda que na casa dun, cada un fai o que quer, unha actividade realizada vista ao público, fai que sexa distinta a calquer outra, procuro en todo momento gardar a compostura, sendo o máis sociable posible, intento ser respetuoso, amable e sen perdela paciencia, xa que son moitos os que pasan sen decir nada, pero tamén son moitos os que se deteñen a falar e a observar o que teño entre mans, cada un di o que lle parece, uns falan moito sen decir nada, outros con poucas palabras dinno todo e tamén hai quen di disparates como se nada, sen ir máis lonxe, hoxe acurriron tres detalles curiosos que vos quero contar: Un dos viandantes non se cortou en preguntar s
Ler máis

Os cans da miña aldea

-
Imaxe
Neste post vou falar dos cans que había na aldea que me criei. Tristemente, nesa entrañable aldea, só quedan vellos, casas baleiras e corredoiras cheas de silvas e fieitos. Unha aldea que se está esmiuzando como moitas outras espalladas por Galicia adiante. A consecuencia de tal esfarelo, non só fixo que minguaran os veciños, tamén a comunidade canina foi a menos como a auga no verán, situación que me fai lembrar de neno, daquela cando vivía   nunha das aldeas con máis cans en toda a contorna. Tal era a febre perruna, que exceptuando catro veciños (dos trinta e dous que éramos) o que non tiña un can, tiña tres ou catro. Había cans por tódolos lados e de tódolos tipos, dende os máis arteiros para a caza, ata o xenuíno can de palleiro, pasando por cruces perralleiros que eran como quen non os tiña, sen esquecer o can de “rasaloba” que tiña algún que outro veciño doente. Non sei ata que   punto é certo eso de que os cans son como os donos... Dende o Cotarelo ata a Mourella, pas
Ler máis

Sol e candil

-
Imaxe
ARTE SAN Que pobre é aquel, que non ten máis pasatempo que ver pasar o tempo. 19-01-18 Esto foi todo queridos seguidores, agardo que resultara do voso agrado. Se queredes seguirme na próxima artistada, só tendes que pinchar AQUÍ   Aquí vos deixo esta pinza da roupa (artiluxio que todos coñecemos), para que sirva de referencia dimensional da obra O propósito desta peza é tapar o mecanismo de pechadura Vista da parte interna da cúpula Parte posterior da aldraba Nunha obra ao xeito, nunca pode faltar unha dedicatoria personalizada Mecanismo de bloqueo para manter a tapa aberta 13-01-18 A piques de rematar a obra, sinto no meu interior unha profunda mestura contraditoria de alegría e tristeza, por un lado nostalxia por dar fin a un traballo que tan a gusto realicei e por outro ansia por empezar con outra ARTISTADA .  Apliquei a primeira man de cera con dúas gotas contadas de betún de judea, agora
Ler máis