A botella de Mr. Teel

Neste post vou contar un suceso que xa fixo esta semana quince días que ocurríu. Pensei en compartilo por dúas razóns, a primeira porque cousa ao xeito non pasa tódolos días e a segunda porque sei que aos amantes das cousas raras vos vai gustar.

Este suceso insólito, aconteciulle a un tipo que se fai chamar Mr. Teel, un cidadán de United Kingdom, bombeiro retirado, que xa leva oito anos (dende que se xubilou) vivindo nestas terras, fala galego perfectamente, agás a pronunciación da letra Ñ que a articula como se fose unha N, pero polo menos fala o noso idioma, non como nós que levamos dende ben pequenos estudando inglés e pouco máis que o verbo “to be” sabemos.

Descoñezo cales foron os motivos que trouxeron a este británico ata aquí, xa que por moito que se lle pregunte non solta prenda. Non se sabe se foi atraído polas fermosas vistas á ría, polo viño branco ou simplemente fuxindo do recio clima escocés, o que si sei, é que ademáis de un fascinante observador etiolóxico é medio curandeiro moi falador, vive preto da praia, nunha casa de pranta baixa moi chusquiña, onde pasa as horas sentado na terraza escoitando emisoras inglesas, bebendo albariño e lendo, saúda a todos os que por alí pasan con un “ei compaNeirooo!” é moi boa persoa pero ten un problema, o medicamento que toma para a dor de cadrís, non se leva nada ben co albariño.

Corría a última hora dunha larga tarde de praia, cando os tímidos raios de sol e o asubío da brisa do mar, recollían aos bañistas máis remolóns. A esa hora (na fresca), foi cando decidín estíralas pernas polo paseo que percorre o longo da praia. Ao pasar por diante da casa de Mr. Teel, este non dubidou en utilizar a súa típica frase para entablar conversación.  Desta vez, o brillo dos ollos e a ansia da súa voz, denotaban que tiña algo máis que contar, parecía como se estivese agardando o momento que pasara alguén para desafogarse. Convidoume a entrar, logo dun par de vasos de viño, entre unha larga conversa tratando tempo e mareas, entregueime a escoitalo.

Estas foron as súas palabras:

Esta dor de cadrís cada día vai a máis compaNeiro! Vou ter que cambialo medicamento! Arrabeo co que tal me escaravella nos miolos! EsgadúName a cabeza canto quer...

Ti que dis...?

Será por ser xenérico?

Ou será que as veces tomo xunto o atrasado?

—Non home, eso non o faga! Non mezcle viño con medicamentos —dixen eu.

Xaa... Pero a pastilla que tomo a diario, sen un grolo de viNo xa non me fai nada.

Para non ter dor de noite, pola tardiNa tódolos días tomo dúas.

Antonte, despois da sesta, tiven que tomar tres para calmar o tormento. O malo foi esa noite que non pechei ollo, saín a tomar o fresco ata que tiritando de frío coa mirada extraviada e coa auga polos xionllos pasou por   diante dos meus ollos un galeón do S. XVII soltando chispas. Sí, alí agardei ata que o reflexo de tanta charamela, me fixo recapacitar.

No camiNo de volta pra casa parecía non haber ninguén, agás un tipo de negro con alzacuello branco que metía medo ó carón da torre do vixía, polo que deducín que era cura, pero así como me ía acercando, tranquiliceime, vin que era un bombeiro, tiña a testa tan engruñada como un bote de Fanta aplastado, daba a impresión de que lle molestaba o sol sen habelo, tamén falaba cun dragón vestido con camisola verde que levaba no seu ombreiro dereito, eu díxenlle “ei compaNeirooo!” pero non mediou palabra.

Aínda non tivera tempo en cavilar quen poidera ser aquel individuo e xa mo atopo de ganchete cunha de vestido tan morado como o fuciño dun porco cangrenado, a muller era morena, moi dentuda, de beizos carnosos e moi apaixoada. Máis adiante, ese mesmo individuo pareceume velo vestido de cociñeiro con cresta bitonal ao lado dunha rubia de bote, que parecía máis morena de barra que outra cousa, levaba un vestido negro de ante rapado con liñas deformes como o plus codificado. Pouco despois aí o vexo enroscado como a volta dun pasamano, nunha turista de luto cerrado, mesmo parecían que viñan tarareando o cha cha cha do tren, formando trenzas de varias cores entrelazadas bailando crazy frop.

Viñan outras catro parellas, todas elas lambendo piruletas, pero xa empezaba a esmechar o sol, e aturdido como un motor de arranque estropeado, vin pra casa, metinme na cama como unha serpe enroscada, cos reflexos traslúcidos da botella e todo o que vira.

Fucking medicamento!